„Moja Mama Chce, Żebym Zaprzyjaźniła Się z Moją Przyrodnią Siostrą, Ale Jej Niegrzeczność Mnie Odpycha”

Zawsze ceniłam sobie wakacje spędzane z tatą i dziadkami w uroczym nadmorskim miasteczku. Słony wiatr, dźwięk fal rozbijających się o brzeg i ciepło rodzinne sprawiały, że te dni były niezapomniane. Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam osiem lat, ale pozostałam blisko z tatą, Piotrem, i jego rodziną. Moja mama, Anna, ponownie wyszła za mąż dziesięć lat później za mężczyznę o imieniu Marek, który miał córkę z poprzedniego małżeństwa. Miała na imię Ania.

Ania była o rok starsza ode mnie i od momentu naszego spotkania było jasne, że jesteśmy bardzo różnymi osobami. Podczas gdy ja byłam introwertyczna i uwielbiałam czytać książki na plaży, Ania była towarzyska i często znajdowała się w centrum uwagi. Moja mama była zdeterminowana, abyśmy stały się najlepszymi przyjaciółkami, ale niegrzeczność Ani sprawiała, że było to prawie niemożliwe.

Pierwsze lato po ponownym ślubie mojej mamy nalegała, żebym spędzała czas z Anią. „Musicie się zaprzyjaźnić,” mówiła. „Jesteście teraz siostrami.” Niechętnie zgodziłam się spróbować.

Pewnego słonecznego popołudnia postanowiłyśmy pójść do lokalnej lodziarni. Idąc deptakiem, nieustanne gadanie Ani o jej znajomych i życiu towarzyskim sprawiało, że czułam się jak outsider. Kiedy w końcu dotarłyśmy do lodziarni, zamówiłam mój ulubiony smak – miętową czekoladę. Ania prychnęła.

„Miętowa czekolada? To taki dziwny wybór,” powiedziała na tyle głośno, że wszyscy mogli to usłyszeć. „Nic dziwnego, że nie masz wielu przyjaciół.”

Jej słowa zabolały, ale starałam się je zignorować. Usiadłyśmy przy stoliku przy oknie i próbowałam nawiązać rozmowę. „Więc co lubisz robić dla zabawy?” zapytałam.

Ania przewróciła oczami. „Nie wiem, normalne rzeczy. W przeciwieństwie do ciebie, ja naprawdę mam życie towarzyskie.”

Poczułam, jak moja twarz czerwienieje z zażenowania. Było jasne, że Ania nie miała żadnego zainteresowania poznaniem mnie ani znalezieniem wspólnego języka. Reszta popołudnia była pełna podobnych docinków i złośliwych uwag. Kiedy wróciłyśmy do domu, byłam wyczerpana i emocjonalnie wykończona.

W ciągu następnych tygodni moja mama nadal nas do siebie pchała. Organizowała rodzinne wyjścia, wieczory gier, a nawet weekendowy biwak. Za każdym razem niegrzeczność Ani tylko się nasilała. Wyśmiewała moje ubrania, moje hobby, a nawet moją relację z tatą.

Pewnego wieczoru, po kolejnej nieudanej próbie nawiązania więzi, wybuchnęłam płaczem. „Mamo, nie mogę tego dłużej robić,” powiedziałam. „Ania nie chce się ze mną zaprzyjaźnić. Jest złośliwa i krzywdząca.”

Moja mama spojrzała na mnie z rozczarowaniem. „Musisz się bardziej postarać,” powiedziała. „Rodzina jest ważna.”

Poczułam ukłucie winy, ale także frustrację. Bez względu na to, jak bardzo się starałam, zachowanie Ani nigdy się nie zmieniało. Wydawało się, że mojej mamie bardziej zależało na idei idealnej rodziny patchworkowej niż na moich uczuciach.

Gdy lato dobiegało końca, przerażała mnie myśl o powrocie do domu i stawieniu czoła kolejnemu rokowi wymuszonych interakcji z Anią. Moja relacja z mamą również stała się napięta. Nie mogła zrozumieć, dlaczego nie mogę dogadać się z Anią, a ja nie mogłam zrozumieć, dlaczego nie widzi, jak toksyczna jest Ania.

W końcu naleganie mojej mamy na to, żebyśmy stały się przyjaciółkami, tylko pogłębiło przepaść między nami. Czułam się odizolowana i niezrozumiana we własnym domu. Więź, którą kiedyś miałam z mamą, została teraz skażona jej nieustannym naciskiem na relację, która nigdy nie miała być.