Mówią, że tylko źli ludzie są samotni na starość. Najwyraźniej jestem jednym z nich. W wieku 75 lat jestem ciężarem dla własnych dzieci. Nie mają czasu, aby mnie odwiedzić lub przynieść mi leki. Na jaką pomoc mogę liczyć? Mój mąż zmarł, gdy mój najmłodszy syn miał zaledwie 10 lat. Wychowałam dwoje dzieci sama.
Najdłuższy związek miałem z Anną. Po 12 latach razem nagle zdaliśmy sobie sprawę, że nasz związek dobiegł końca i musimy go zakończyć. To był dopiero początek serii nieoczekiwanych i bolesnych wydarzeń.
Gdy życie zmienia swoje priorytety, rodzice często myślą mniej o swoich potrzebach, a bardziej o potrzebach dzieci. Ale co się dzieje, gdy dzieci przestają ich potrzebować?
Prawie trzy lata temu mój mąż Jan zrezygnował z pracy. Wszystko przez nowego szefa, z którym nie mógł się dogadać. Wcześniej jego przełożonym był kolega ze studiów, który zawsze pomagał Janowi i przyznawał mu dodatkowe premie. Ale ten przyjaciel został przeniesiony do innego oddziału, zostawiając Jana samego. Nowy kierownik obniżył mu pensję, twierdząc, że
Emilia i Jan właśnie ukończyli szkołę. Oboje chcieli wejść na rynek pracy, ale sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem. Jej rodzice wkroczyli do akcji, a Emilia została w domu, wychowując syna.
Tego dnia świętowaliśmy urodziny mojego teścia z mężem i córką. Spędzaliśmy wspaniały czas w naszym małym gronie. Janek był w doskonałym nastroju, żartował i wspominał zabawne historie z dzieciństwa i młodości. Jedyną osobą, której brakowało, był nasz syn. Po pysznym obiedzie, moja córka Emilia i ja postanowiłyśmy odprowadzić teściów do domu. Mój mąż wrócił do naszego domu. Po wypadku nie może zbyt długo chodzić.
Witajcie. Mam na imię Patrycja i pracuję jako pielęgniarka w szpitalu. Niedawno przyjęliśmy starszą panią na leczenie. Była drobna, pełna życia i miała wspaniałe poczucie humoru. Na szczęście nie miała nic poważnego, ale musiała pozostać na oddziale przez 2-3 tygodnie. Nie w domu, lecz pod opieką lekarzy. Przez pierwszy tydzień wszystko było w porządku. Starsza pani
Po powrocie ze szpitala z noworodkiem, zostałam sama z dzieckiem. Mój mąż jest w pobliżu, ale pracuje cały dzień i oczekuje, że obiad będzie gotowy, gdy wróci do domu. Na początku zazdrościłam tym, którzy mieli babcie do pomocy. Gotują, zabierają dziecko na spacery w wózku i pomagają w domu. Mogą też pilnować dziecka, gdy mama potrzebuje prysznica.
Moje dzieci też nie chcą. Prawda jest taka, że tata jest naprawdę złośliwy. Mam starszego brata, który mieszka w innym województwie. Rzadko widuje tatę.
Dorastając, moje dzieciństwo było pełne emocjonalnego zaniedbania. Moi rodzice byli surowi i zdystansowani, nigdy nie okazywali uczuć. Mój ojciec zawsze był w pracy, a moja matka nigdy nie widziała potrzeby, by mnie przytulić czy pocieszyć. Teraz, dwa lata po odziedziczeniu domu po babci, moja matka odmawia przekazania go i nadal zbiera czynsz.
Moja matka zawsze miała problem z szanowaniem granic. Doskonale zna swoje prawa, ale często ignoruje granice innych. Nigdy nie lubiła mojej żony, prawdopodobnie z zazdrości. Jestem jej ulubionym synem. Kilka tygodni temu moja żona urodziła naszą córkę. Moja matka chciała być obecna przy porodzie, ale moja żona
Cztery miesiące temu wzięłam ślub z moim mężem. Ma on matkę (rozwiedzioną z ojcem) i starszą siostrę, która jest mężatką i ma dziecko. Wszyscy mieszkają w tym samym domu, a przez miesiąc po naszym ślubie mieszkaliśmy tam również. Moja teściowa ma bardzo trudny charakter. Kiedy mój mąż kupuje mi coś, zawsze pyta: „A co ze mną?”
