Mój mąż, Jan, odmówił zaproszenia swoich rodziców na nasz ślub. Teraz, mając 35 lat, nadal jest z nimi skłócony. Próbowałam wyjaśnić mu, jak ważna jest rodzina, ale nie chciał słuchać.
Relacje rodzinne mogą być skomplikowane. Niektóre rodziny borykają się z problemami spadkowymi, inne z uzależnieniami czy niewiernością, a jeszcze inne z trudnościami finansowymi. Nasza rodzina nie ma takich poważnych problemów. Gdyby nie moja teściowa, wszystko byłoby idealnie. Próbowałam się do niej przyzwyczaić przez długi czas, ale nie mogłam. Wiem, że więź między rodzicami a dziećmi jest silna, ale
Kiedy urodziło się moje pierwsze dziecko, chciałam zapewnić mu najszczęśliwsze dzieciństwo, zawsze starając się zaspokoić każdą potrzebę mojego syna. Zawsze byłam praktyczna i zaradna, ale czasami oczekiwania rodziny mogą być przytłaczające.
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od 6 lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił wprowadzić się do nas na pięć miesięcy. Mieszkamy w mieszkaniu mojego męża. Jednak od pierwszego dnia nie mogliśmy znaleźć wspólnego języka z nim.
Mam na imię Jan. Moja była żona, Anna, i ja byliśmy małżeństwem przez 25 lat. Byłem żywicielem rodziny, a ona zajmowała się naszym domem. Nigdy nie chciałem, żeby pracowała; cieszyłem się, że jest dla naszej rodziny. Ale w końcu zmęczyłem się nią. Szanujemy się nawzajem, ale miłość zgasła. Myślałem, że to normalne. Potem wszystko się zmieniło.
Mam pięcioro dzieci—dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy były małe. Teraz wszystkie moje dzieci są dorosłe i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
W wieku 65 lat nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, mimo że przez ostatnie 20 lat żyłam sama. Na początku było ciężko i czułam się samotna. Moje dzieci były ogromnym wsparciem; często odwiedzały mnie ze swoimi rodzinami, dzieląc się ze mną swoim życiem. Podczas tych wizyt czas mijał błyskawicznie.
Nadal nie mogę się uspokoić. Tydzień temu musiałam wyrzucić moją córkę z mieszkania. Szczerze mówiąc, nie żałuję swoich działań. Sama sobie na to zasłużyła, razem ze swoim chłopakiem. Wróciłam z pracy i zastałam nieproszonych gości. Zawsze cieszyłam się z wizyt mojej córki, ale sześć miesięcy temu wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Pewnego dnia poprosiła swojego syna i jego rodzinę, aby się wyprowadzili, deklarując chęć życia w samotności. Biorąc pod uwagę egoistyczne skłonności mojego brata, nie jest zaskoczeniem, że do tego doszło.
Ta sytuacja pozostawiła mnie w konflikcie, ale było to trochę żałosne, że miała jeszcze czas zadzwonić. Moja teściowa nigdy nie była ze mnie zadowolona i zawsze znajdowała coś do skrytykowania.
Niedawno zmarł mój ojciec, a ja wyrzuciłem kobietę, z którą mieszkał przez ostatnie piętnaście lat, z jego domu. Moja rodzina uważa, że to, co zrobiłem, było bezduszne, ale ja widzę to inaczej. Gdyby to zależało ode mnie, już dawno byłaby na ulicy. Moja matka odeszła, gdy miałem dziesięć lat – miała raka. Mój ojciec okazał się być
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Są doskonale świadomi naszego marzenia o posiadaniu własnego domu, a mimo to odmawiają wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
