Wielu z nas, którzy dorastali w tętniących życiem miastach, może nigdy nie zrozumieć uroku i prostoty życia w małym miasteczku. Dla mnie był to rozdział wypełniony niezapomnianymi wspomnieniami – łowienie ryb w strumieniu, picie najświeższej lemoniady i doświadczanie pierwszej miłości. Ale powracając po 14 latach, napotkałem dawne uczucie w sposób, którego nigdy bym sobie nie wyobraził.
Wszystko wydarzyło się, gdy byłam młoda. Miałam 16 lat, gdy go poznałam. Był miłym chłopakiem z wielkimi marzeniami. Zaczęliśmy poważny związek. Rok później wyjechał na studia do innego miasta, a po sześciu miesiącach napisał, że chce zerwać. Może gdyby nie wyjechał, wszystko potoczyłoby się inaczej; może moja córka miałaby normalnego ojca. Po rozstaniu
„Może powiem coś strasznego,” wyznaje 54-letnia babcia, „ale moi wnukowie są dla mnie obojętni. Mam ich dwóch: Michała, który ma dwa lata, i Jakuba, który ma cztery. Co czuję? Cóż, uprzejmą ciekawość, ale nic więcej… Może…”
