Pewnego wieczoru, wracając zmęczona z pracy, zastałam w kuchni obcych nastolatków, którzy zjedli naszą kolację. To był moment, w którym zrozumiałam, że coś między mną a moją córką się popsuło. Opowiadam o walce o rodzinny spokój, szacunek i o tym, czy można jeszcze odbudować zaufanie.
To historia jednego, pozornie zwyczajnego weekendu, który na zawsze odmienił moje spojrzenie na rodzicielstwo. Mój najmłodszy syn, Staś, wśród łez i rozpaczy poprosił, byśmy zabrali go z powrotem do domu od babci. Ten moment sprawił, że zrozumiałam, jak często bagatelizujemy dziecięce emocje, nie dostrzegając ich prawdziwej głębi.
Od zawsze byłam tą drugą – w cieniu mojego brata Andrzeja, oczka w głowie mamy. Teraz, gdy mama jest chora i wszyscy oczekują ode mnie opieki, pytam: dlaczego właśnie ja? Opowiadam swoją historię, pełną rodzinnych konfliktów, żalu i pytań bez odpowiedzi.
