Zawsze marzyłam o dużej rodzinie, ale zostałam obdarzona tylko jednym synem. Pracowałam jako nauczycielka przez 30 lat i nawet teraz moi uczniowie zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Ale jeśli chodzi o mojego wnuka, jestem pozostawiona na uboczu.
Byłam przeciwna temu, aby mój młodszy syn się ożenił. Nie dlatego, że nie lubiłam jego dziewczyny, ale dlatego, że był jeszcze za młody. Mając zaledwie 27 lat, w końcu znalazł dobrą pracę, ale już był przekonany, że może utrzymać rodzinę. Ze względu na swoją osobowość, nigdy nie lubił
Moja teściowa wydawała się postarzeć z dnia na dzień, gdy skończyła 60 lat. Twierdziła, że jest zbyt zmęczona, aby pomóc nam z noworodkiem, ale kiedy jej córka urodziła dziecko, nagle stała się pełna energii i życia. Kiedy mój mąż odkrył prawdę, byliśmy załamani i rozczarowani.
To nie stało się z dnia na dzień; narastało przez dłuższy czas. Można powiedzieć, że nasze dzieci są w tym samym wieku—Emma ma dziewięć lat—ale nie mogę znieść myśli o tym, że spędzają razem czas.
Mój syn dorastał bez ojca. To musiało ukształtować jego charakter. Jego tata opuścił nas, bo „nie mógł znieść rutyny i zbyt dużej odpowiedzialności.” Jakby ja, dziewczyna trzy lata młodsza, wiedziała więcej o odpowiedzialności niż on. Wychowałam nasze dziecko sama, dbałam o niego i przygotowywałam do życia. I jak to się skończyło? Mój syn, Bartek, ożenił się wcześnie.
Dwa lata temu, mój mąż i ja podjęliśmy dość impulsywną decyzję, której teraz głęboko żałujemy. Wszystko zaczęło się, gdy mój mąż otrzymał awans, a ja, kierując się przeczuciem, zasugerowałam wzięcie kredytu hipotecznego. Przez długi czas, jeszcze przed narodzinami naszych dwóch dzieci, starszego z nich, który właśnie skończył 15 lat, wynajmowaliśmy mieszkanie. Potem
Bartek chciał zabrać swoją żonę, Hanię, na randkę. Poprosili mnie, żebym zaopiekowała się ich synem, Arturem. Kocham Artura całym sercem, to mój jedyny wnuk, więc dlaczego wszystko poszło tak źle?
Jej telefony już nie przynoszą mi radości. Kiedy dajemy jej wszystko, o co prosi, znika znowu. A potem nie obchodzi jej ani mnie, ani mojego męża. Nie obchodzi jej.
Ta sytuacja przyniosła mi ulgę, ale było to trochę żałosne, że miała jeszcze czas zadzwonić. Moja teściowa nigdy nie była ze mnie zadowolona i zawsze znajdowała coś do skrytykowania.
Nigdy o nic ich nie prosimy, żyjemy własnym życiem, spotykamy się podczas świąt i dzwonimy do siebie w weekendy. Rodzice Natana również trzymają dystans.
Róża zawsze stawiała karierę ponad rodzinę, przez co jej dzieci czuły się zaniedbane i nieważne. Teraz próbuje udzielać porad rodzicielskich, ale jej słowa brzmią pusto.
Potrzebuję porady. Jak powinnam postąpić z moją teściową? Nie odwiedza swoich wnuków od ośmiu miesięcy. Nie dzwoni, nie pisze, mimo że mieszkamy w tym samym mieście. Mieszkamy bardzo blisko siebie. Osobiście nie potrzebuję jej wizyt, ale głęboko rani mnie jej stosunek do moich dzieci. Dlaczego je ignoruje? Jakby zostały wymazane z jej życia.
