Wyraźnie widzę, że mój wnuk nie ma ani zainteresowania, ani naturalnego talentu do piłki nożnej. Emilia odmawia przyjęcia tego do wiadomości, całkowicie ignorując fakt, że jej syn nie chce grać.
Uwielbiam moje wnuki i jestem wdzięczna, że są w moim życiu. To dobre dzieci, ale styl wychowania mojej synowej jest problematyczny. Pozwala im na zbyt wiele. Kiedy ich odwiedzam, dzieci biegają dziko, krzyczą i robią bałagan. Próbuję je poprawiać, ale zawsze mówią, że mama im na to pozwala. Moja synowa natychmiast ich broni.
Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy. Myślałam
Moja córka jest uczona w domu, więc spędza większość dnia w domu. Zadzwoniłam do niej podczas lunchu: – Jadłaś już obiad? – Tak, tata przyniósł pizzę. Byłam zaskoczona.
Mam troje dzieci. Niestety, mój mąż zmarł, gdy nasze najmłodsze dziecko miało zaledwie sześć miesięcy. Chociaż mamy własny dom, życie z zasiłków jest niemożliwe, a czynsz trzeba płacić. Mój brat wspierał nas przez pierwsze sześć miesięcy, ale ma swoją rodzinę, o którą musi dbać. Musiałam znaleźć pracę. Nie zarabiam dużo i muszę pracować długie godziny.
„Minęły dwa lata, odkąd mój syn przestał ze mną rozmawiać. Publikuje zdjęcia w mediach społecznościowych, wchodzi w interakcje ze swoimi przyjaciółmi, ale nie dzwoni ani nie pisze do mnie. Jakub jest teraz dorosły, ma trzyletnią córkę i żonę. Mieszkają we własnym domu. Zawsze miałam wysokie oczekiwania wobec siebie i innych, a Jakub nie był wyjątkiem. Bycie surowym rodzicem wydawało się konieczne, ale teraz zastanawiam się, czy to go nie odsunęło…”
Aby nie urazić swojej siostry, moja mama oddała prezenty, które kupiłam dla moich dzieci, dzieciom mojej siostry. Kiedy ją skonfrontowałam, sytuacja tylko się pogorszyła.
Mam dwie córki, Anię i Kasię, które dzieli tylko dwa lata różnicy. Od dzieciństwa nigdy się naprawdę nie dogadywały, chociaż nigdy nie było między nimi poważnych konfliktów. Problem polega na tym, że mają bardzo różne osobowości. Ania zawsze miała trudności ze wszystkim: szkołą, nawiązywaniem przyjaźni, czymkolwiek. Ale Kasia radziła sobie świetnie w każdej sytuacji.
Michał wyraźnie pamięta swoje dzieciństwo. Jako nastolatek czasami wspomina chwile z wczesnych lat. Pamięta zabawkę, którą przyniósł mu ojciec, i miejsca, gdzie razem się bawili.
