Opieka nad chorym człowiekiem to trudne zadanie, zwłaszcza gdy ta osoba nie jest bliskim członkiem rodziny. Przez siedem długich lat opiekowałam się matką mojej synowej, kobietą, która była dla mnie praktycznie obcą osobą. Pomimo moich starań i poświęceń, nikt nigdy nie wyraził wdzięczności. Oto moja historia.
Dorastając w małym miasteczku w Polsce, życie było proste, ale pełne wyzwań. Moja mama pracowała jako bibliotekarka, a tata był kierowcą ciężarówki. Od najmłodszych lat nauczyłem się pomagać w domu. Kiedy urodził się mój młodszy brat, obowiązków przybyło. Gdy zaczął chodzić do przedszkola, miałem 12 lat i rzeczy zaczęły się zmieniać w sposób, którego nie mogłem zrozumieć.
Mój brat Jan jest ode mnie starszy o pięć lat. Mimo to trudno go nazwać bardziej dojrzałym czy niezależnym. Podczas gdy ja od razu po liceum poszłam na studia, przeprowadziłam się do innego miasta i stałam się całkowicie samodzielna, mój brat nadal żył na koszt naszych rodziców… — pisze Emilia. Nie tylko Jan
Nie widziałyśmy się od dawna, ponieważ musiałam wyjechać służbowo do innego miasta. Kiedy w końcu spotkałam się z Kasią, od razu zauważyłam, że jest zmęczona i wyczerpana. Kiedy zapytałam, co się dzieje, otworzyła się i opowiedziała o swoich trudnościach.
Po 15 latach małżeństwa mój mąż zażądał rozwodu. Powód? Powiedziałam mu, że nie mogę już dłużej opiekować się jego chorym ojcem i zasugerowałam, że czas rozważyć dom opieki. Mój mąż powiedział, że jest mną głęboko rozczarowany i nie chce już dłużej ze mną mieszkać. W miarę jak stan jego ojca pogarszał się z wiekiem, wymagał on stałej opieki.
Od trzech miesięcy mój brat doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na problemy psychiczne, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest bardzo trudna. Zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki.
Doszło do punktu, w którym nie mogła już dłużej mieszkać sama w swoim domu. Zadzwoniłam do mamy, pytając, co powinniśmy zrobić. Jej odpowiedź brzmiała: „Babcia zostawiła ci swój dom, teraz twoja kolej, by się nią zająć.”
Ja i Sara jesteśmy małżeństwem od prawie siedmiu lat. Poznaliśmy się na studiach i mieszkaliśmy w tym samym akademiku na sąsiednich piętrach. Sara zawsze przywoziła mnóstwo jedzenia z domu, zapakowanego w pudełka i słoiki. Jej mama była doskonałą kucharką i zawsze dbała, aby Sara miała co jeść. Kiedy więc Sara chciała mnie poślubić, zabrała mnie, aby poznać swoją rodzinę.
Mój mąż chce przyjąć pod swój dach swoją chorą matkę. Problem polega na tym, że kilku lekarzy potwierdziło, iż ma ona poważną, nieuleczalną chorobę. Czasami ma halucynacje i okresowo traci pamięć. Potem pamięć wraca. Wychodzi z domu i zapomina drogi powrotnej. Musimy jej szukać. Zachowuje się bardzo dziwnie, czasami wydaje niezrozumiałe dźwięki.
Kilka dni po tym, jak lekarze w Warszawie uznali Piotra, ojca trójki dzieci, za „martwego mózgowo”, zaczął on wykazywać oznaki życia. Niezwykłe wydarzenie miało miejsce tuż przed planowaną operacją pobrania organów.
Eliana czuła się, jakby nosiła w sobie ciężar wielu dzieci. Nudności, zmęczenie i nietypowe zachcianki były jej codziennymi towarzyszami. Ale kiedy poszła na pierwsze USG, wyniki zszokowały wszystkich.
Życie Jasia zmieniło się dramatycznie, gdy w wieku siedmiu lat zdiagnozowano u niego poważną chorobę. Pomimo trudności, pozostał wytrwały i ostatecznie wykonał wzruszającą piosenkę opowiadającą o jego podróży, poruszając serca wielu ludzi w całym kraju.
