Jestem samotną matką wychowującą dwóch synów. Mieszkamy w małym dwupokojowym mieszkaniu. Utrzymanie siebie i moich dzieci jest niezwykle trudne. Moi rodzice trochę pomagają, ale to wciąż za mało.
Rosnące wymagania naszej powiększającej się rodziny nigdy mnie specjalnie nie martwiły, ale każdy ma swoje granice. Zawsze starałam się wszystkich uszczęśliwić, ale czasami miarka się przebiera.
Czasami umiejętność zachowania milczenia w gorącej sytuacji i unikania eskalacji konfliktu jest kluczowa. Byłam z Janem prawie 16 lat. Nasza piękna córka dorasta. Nasza rodzina wydawała się idealna, ale wszystko zmieniło się w jednej chwili.
Wszyscy moi znajomi mówili, że to zły pomysł i że nie powinnam tak często pomagać dorosłym dzieciom. Jednak czułam, że to konieczne. Kiedy moja córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała na tydzień, aby zająć się wnukiem, podczas gdy ona przygotowuje się do egzaminów, zgodziłam się bez wahania. Okazało się, że pomoc była potrzebna nie tylko przy wnuku, ale także w zarządzaniu całym domem.
Ma dwoje dzieci, chłopca i dziewczynkę. Początkowo jej związek z mężem był w porządku, ale z czasem sytuacja się pogorszyła, nie bez wpływu teściowej.
Nasz syn i córka dorosły i opuściły rodzinne gniazdo lata temu. Każde z nich ma teraz swoją rodzinę i małe dzieci. Teraz mieszkamy tylko we dwoje z mężem.
Poza tym jest podwórko do ogarnięcia, zwierzęta do nakarmienia, woda do przyniesienia ze studni i piec do rozpalenia… Kiedy przyjeżdża rodzina, wszystko trzeba przynieść z piwnicy.
Kiedy wzięliśmy ślub, zaczęliśmy myśleć o własnym mieszkaniu. Wiedzieliśmy, że musimy polegać na sobie. Moi rodzice nie mogli nam pomóc, a mój mąż wychowywał się z babcią, więc nie chcieliśmy się do niej wprowadzać. Ledwo utrzymywał kontakt z mamą, widując ją tylko wtedy, gdy odwiedzała babcię. Czuł się niepotrzebny.
Na zewnątrz czekała na niego młoda kobieta… Jak bardzo się myliłam! W moich marzeniach, pragnieniach i przekonaniach. My, kobiety, jesteśmy od tego uzależnione. Kiedy zaszłam w ciążę, mój cały świat się zawalił. Ale nie miałam sobie nic do zarzucenia. Każdy wybiera swoją własną drogę: urodziłam bez męża, a mój były znalazł kogoś innego. Ani on, ani
Na zewnątrz czekała na niego młoda kobieta… Jak bardzo się myliłam! W moich marzeniach, pragnieniach i przekonaniach. My, kobiety, jesteśmy od tego uzależnione. Kiedy zaszłam w ciążę, mój cały świat się zawalił. Ale nie miałam sobie nic do zarzucenia. Każdy wybiera swoją własną drogę: urodziłam bez męża, a mój były znalazł kogoś innego. Ani on, ani
Byliśmy razem przez 40 lat, ale teraz się rozwodzimy. Mam 64 lata, a mój mąż 70. Myślałam, że wszystko jest w porządku… W Sylwestra nasze dzieci, jak zwykle, przywiozły swojego psa i poszły świętować. Mój mąż postanowił, że skoro ma dużo wolnego czasu i się nudzi, chce odwiedzić groby swoich rodziców i
On pochodzi z dużej rodziny, a ja mam młodsze rodzeństwo, więc moja sytuacja finansowa nie jest najlepsza. Ale nie wyszłam za mąż dla pieniędzy; wyszłam za mąż z miłości.
