Córka Wioletty spotyka się ze swoim chłopakiem od dwóch lat. Pracują w tej samej firmie i tam się poznali. Kiedy Wioletta dowiedziała się, że jej
Kiedy skończyłem osiemnaście lat, mój ojciec oznajmił, że jestem dorosły i muszę płacić czynsz albo się wyprowadzić. Musiałem także kupować własne jedzenie. Uważał, że spełnił swój obowiązek jako rodzic. Ponad dekadę później, mój ojciec teraz żąda ode mnie wsparcia finansowego, myśląc, że jestem mu to winien. Dorastając, zawsze słyszałem, że mieszkanie w domu to przywilej, a nie prawo.
Kiedy wyjeżdżała, spakowała nie tylko swoje rzeczy, ale także postanowiła zabrać kilka urządzeń z naszego domu. Eliana była bardzo radosna i podekscytowana. „Mamo, dam sobie radę,” zapewniała mnie. Ale sprawy nie potoczyły się tak, jak się spodziewała.
W tętniącym życiem polskim mieście, gdzie tempo życia i skala ekonomiczna znacznie się różnią, dobre intencje teściowej, próbującej pomóc zięciowi i córce, są sabotowane przez opór własnej córki.
Emilia jest w trzecim trymestrze ciąży i rzeczywistość bycia matką zaczyna do niej docierać. Jej mąż, Dawid, zajęty prowadzeniem swojej firmy w nowym mieście, sprawia, że Emilia szuka wsparcia u swojej matki, Wiktorii. Jednak kiedy dobrze intencjonowany plan Wiktorii koliduje z życzeniami Emilii, między nimi powstaje rozdźwięk, pozostawiając Emilię w obliczu wyzwań macierzyństwa, czując się bardziej izolowaną niż kiedykolwiek.
Żyjąc niezależnie od jakiegoś czasu, Aleksandra jest w związku z Zacheuszem, który wciąż mieszka z rodzicami. Planując wspólną przeprowadzkę, dynamika ich związku przybiera nieoczekiwany obrót, gdy Zacheusz regularnie przynosi posiłki przygotowane przez swoją matkę. Ta historia bada złożoności niezależności, więzi rodzinne i nieprzewidziane napięcia, jakie wprowadzają w relację młodej pary.
W erze, w której niezależność jest celebracja, historia Aleksandry, córki Zuzanny, wyróżnia się jako ostrzeżenie. Wychowana w świecie, gdzie każda jej potrzeba była zaspokajana, a każda porażka łagodzona, Aleksandra znajduje się w sytuacji, w której nie jest w stanie poradzić sobie z najprostszymi zadaniami życiowymi w wieku 18 lat. Czy to podejście rodzicielskie Zuzanny jest winne niezdolności jej córki do samodzielnego życia?
W wieku czterdziestu pięciu lat, Lidia i jej mąż stanęli przed nieplanowaną ciążą ich jedynej córki, Małgorzaty, która miała dwadzieścia lat. Po tym, jak ogłosiła swoją niezależność i wprowadziła się do swojego chłopaka, Tomka, życie Małgorzaty zmieniło się w sposób, który postawił jej rodziców w trudnej sytuacji. Pomimo ich wsparcia, kolejne działania Małgorzaty nadwyrężyły więzi rodzinne do tego stopnia, że nie dało się ich już naprawić.
