Od lat jestem podporą dla mojej rodziny, ale czuję, że moja cierpliwość się wyczerpała. Każda moja pomoc spotyka się z pretensjami, a nie wdzięcznością. Czy naprawdę jestem winna temu, że chcę żyć inaczej niż oni?
Od zawsze byłam córką, która czuła się odpowiedzialna za swoją mamę. Po ślubie z Jackiem i narodzinach naszego syna, rodzinne konflikty wybuchły ze zdwojoną siłą. Dziś staję przed pytaniem: komu jestem winna lojalność i jak daleko sięga moja odpowiedzialność?
Zdecydowałam się sprzedać swoje mieszkanie, by pomóc synowi i jego młodej rodzinie. Wierzyłam, że wspólne życie przyniesie nam bliskość i wsparcie, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Teraz zastanawiam się, czy nie popełniłam błędu.
Rodzic zmaga się z emocjonalnym ciężarem ciągłego wspierania dorosłego dziecka i współmałżonka, którzy wydają się obojętni na otrzymywaną pomoc.
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Są doskonale świadomi naszego marzenia o posiadaniu własnego domu, a mimo to odmawiają wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
