Synowa dzwoni do mnie i narzeka, że mąż przestał jej pomagać w domu

Telefon zadzwonił niespodziewanie w środku popołudnia. Spojrzałam na ekran i zobaczyłam imię Ani, mojej synowej. Wiedziałam, że to nie będzie zwykła rozmowa. Ostatnio coraz częściej dzwoniła z pretensjami i żalami. Odebrałam z westchnieniem.

„Cześć, mamo,” zaczęła Ania, a w jej głosie słychać było napięcie. „Muszę z tobą porozmawiać o Tomku. On… on przestał mi pomagać w domu. Nie wiem już, co robić.”

Zamknęłam oczy, próbując zebrać myśli. To nie była pierwsza taka rozmowa. „Ania, kochanie,” zaczęłam ostrożnie, „przecież wiesz, że ostrzegałam cię przed tym. Tomek zawsze był trochę leniwy, ale ty od początku robiłaś wszystko za niego.”

„Ale ja myślałam, że to się zmieni!” przerwała mi Ania z rozpaczą w głosie. „Myślałam, że jak się pobierzemy, to on zrozumie, że musi się bardziej starać.”

Poczułam ukłucie współczucia dla niej. Pamiętam, jak sama kiedyś wierzyłam w podobne iluzje. Mój były mąż, Andrzej, też nie był ideałem. Wciąż żyje i ma się dobrze, tylko teraz zatruwa życie drugiej żonie, a nie mnie.

„Ania, wiem, że to trudne,” powiedziałam łagodnie. „Ale musisz z nim porozmawiać. Powiedz mu, jak się czujesz i czego od niego oczekujesz. Może nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo cię to obciąża.”

„Próbowałam,” westchnęła Ania. „Ale on tylko wzrusza ramionami i mówi, że jest zmęczony po pracy. A ja? Ja też pracuję! I jeszcze muszę zajmować się domem i dziećmi!”

Czułam jej frustrację i bezsilność. Wiedziałam, że Tomek potrafi być uparty jak osioł. Ale wiedziałam też, że Ania musi nauczyć się stawiać granice.

„Może powinnaś spróbować innego podejścia,” zasugerowałam. „Zamiast mówić mu, co robi źle, spróbuj pokazać mu, jak wiele robisz ty. Może wtedy zrozumie, że musi się bardziej zaangażować.”

Ania milczała przez chwilę. „Nie wiem już sama,” powiedziała w końcu cicho. „Czasem mam wrażenie, że on mnie po prostu nie słucha. Że nie obchodzi go to, co mówię.”

To było bolesne do słuchania. Wiedziałam jednak, że muszę być dla niej wsparciem. „Ania, zawsze możesz na mnie liczyć,” powiedziałam szczerze. „Ale pamiętaj też, że to wasze życie i wasze decyzje. Musisz znaleźć sposób na to, by Tomek cię usłyszał.”

Rozmowa zakończyła się bez konkretnego rozwiązania problemu. Czułam się bezradna i sfrustrowana. Czy mogłam zrobić coś więcej? Czy mogłam lepiej przygotować Tomka do roli męża? A może to Ania powinna była wcześniej zauważyć te czerwone flagi?

Wieczorem usiadłam przy stole z filiżanką herbaty i zaczęłam rozmyślać o tym wszystkim. Zastanawiałam się nad tym, jak bardzo nasze wybory wpływają na życie innych ludzi. Czy mogłam zrobić coś inaczej? Czy mogłam uchronić ich związek przed tymi problemami?

W końcu spojrzałam na zdjęcie Tomka i Ani stojące na półce. Uśmiechali się na nim szeroko w dniu swojego ślubu. Byli wtedy tacy szczęśliwi i pełni nadziei na przyszłość.

Czy miłość wystarczy, by przezwyciężyć wszystkie trudności? Czy można nauczyć kogoś odpowiedzialności i zaangażowania? A może to wszystko zależy od nas samych i naszych wyborów?

Z tymi pytaniami w głowie poszłam spać, mając nadzieję, że jutro przyniesie jakieś odpowiedzi.