Odszedł — zyskał bliskość: Historia Wiktora i Małgorzaty
— Nie praw mi tu kazań! — głos Małgorzaty przeciął ciszę jak nóż. Stała na środku pokoju, zaciśnięte pięści zdradzały jej złość. — Trzydzieści lat cię znoszę, trzydzieści! A ty co? Wielkomiejskie milczenie? Jak ryba o beton!
Oderwałem wzrok od gazety. Patrzyłem na nią, na jej siwe włosy sterczące nieposłusznie, na twarz czerwoną z gniewu. Wiedziałem, co będzie dalej. Znowu ta sama kłótnia, te same pretensje, których już nawet nie próbowałem zrozumieć. Przez lata nauczyłem się milczeć — to była moja tarcza. Ale dziś coś we mnie pękło.
— Małgośka, przestań… — zacząłem cicho, ale ona już była rozpędzona.
— Przestań? Przestań?! Ty zawsze wszystko chcesz uciszyć! Nawet siebie! — krzyczała, a ja czułem, jak ściany naszego mieszkania na warszawskim Mokotowie kurczą się wokół mnie.
Wiedziałem, że nie jestem bez winy. Praca w biurze rachunkowym przez tyle lat nauczyła mnie wycofywać się w siebie. Po powrocie do domu chciałem tylko spokoju, ciszy, świętego spokoju. Ale Małgorzata potrzebowała rozmowy, bliskości, czułości. Zamiast tego dostawała moje milczenie i wieczorne wiadomości w telewizji.
— Wiktorze, czy ty mnie w ogóle jeszcze widzisz? — zapytała nagle ciszej, głos jej zadrżał. — Czy ja dla ciebie jeszcze istnieję?
Nie odpowiedziałem. Nie umiałem. Patrzyłem na nią i widziałem kobietę, którą kiedyś kochałem do szaleństwa. Teraz była mi obca. Albo to ja byłem obcy sobie samemu.
Wyszedłem z domu tego wieczoru. Bez słowa. Zostawiłem ją z jej łzami i własnym gniewem. Wziąłem kurtkę i wyszedłem na chłodny, kwietniowy wieczór. Warszawa tętniła życiem, a ja czułem się martwy w środku.
Przez kilka dni spałem u kolegi z pracy, Andrzeja. On też miał swoje problemy rodzinne, więc nie zadawał pytań. Piliśmy herbatę i milczeliśmy razem. Wieczorami patrzyłem przez okno na światła miasta i zastanawiałem się: gdzie popełniłem błąd? Czy można jeszcze coś naprawić?
Małgorzata dzwoniła kilka razy. Nie odbierałem. Bałem się jej głosu, jej wyrzutów. Ale najbardziej bałem się własnej pustki.
Pewnego dnia Andrzej zaproponował spacer po Łazienkach.
— Wiktor, musisz coś zrobić ze swoim życiem — powiedział nagle. — Albo wracasz do niej i próbujesz naprawić, albo zostajesz sam i uczysz się żyć od nowa.
Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Bałem się obu opcji.
Wróciłem do mieszkania po tygodniu. Małgorzata siedziała przy stole w kuchni, patrzyła przez okno na szare podwórko.
— Wróciłeś — powiedziała bez emocji.
— Tak… — usiadłem naprzeciwko niej. — Nie wiem, czy potrafię jeszcze być tym mężem, którego chciałaś mieć.
Spojrzała na mnie długo.
— Ja też nie wiem, czy potrafię być tą żoną — odpowiedziała cicho.
Siedzieliśmy tak w milczeniu przez długie minuty. W końcu wyciągnęła rękę przez stół i dotknęła mojej dłoni.
— Może spróbujemy jeszcze raz? Ale inaczej? Bez udawania?
Poczułem łzy pod powiekami. Po raz pierwszy od lat poczułem się blisko niej — nie przez słowa, ale przez ciszę i dotyk.
Zaczęliśmy rozmawiać. O wszystkim: o zmęczeniu pracą, o samotności w tłumie miasta, o strachu przed starością i chorobą. O tym, jak bardzo oboje baliśmy się przyznać do słabości.
Nie było łatwo. Były dni, kiedy miałem ochotę znowu uciec. Ale coś się zmieniło — zaczęliśmy słuchać siebie naprawdę. Czasem płakaliśmy razem nad tymi latami straconymi na milczenie i dumę.
Pewnego wieczoru Małgorzata powiedziała:
— Wiesz, Wiktor… Myślałam kiedyś, że najgorsze to zostać sama. Ale najgorsze to być samotnym obok drugiego człowieka.
Przytuliłem ją wtedy mocno. Po raz pierwszy od dawna poczułem jej zapach i ciepło skóry.
Dziś wiem jedno: czasem trzeba odejść na chwilę, żeby naprawdę wrócić. Bliskość nie rodzi się z codziennych rytuałów ani wspólnego adresu zameldowania. Bliskość to odwaga bycia szczerym — nawet jeśli boli.
Czy można odzyskać siebie nawzajem po tylu latach? Czy warto walczyć o miłość wtedy, gdy wydaje się już wypalona? Może właśnie wtedy zaczyna się prawdziwe życie…