Sara siedziała naprzeciwko swojej młodszej siostry, Ewy, błagając desperacko: „Ewa, proszę, pozwól nam zostać w twoim wynajmowanym mieszkaniu. Jesteśmy rodziną! Znasz naszą sytuację – bezdomność, trójka dzieci i niestabilna praca mojego męża.” Ewa westchnęła, wiedząc, jak skomplikowana jest ta sytuacja.
Opowiem trochę o moim pierwszym mężu. Oboje pochodziliśmy z modestnych środowisk; nie otrzymałam nic od rodziców (wynajmowaliśmy), podczas gdy on odziedziczył dom po swoim zmarłym ojcu. Jego ojciec rozwiódł się z moją byłą teściową dawno temu, zostawiając ją samą z dzieckiem. Nie obwiniam go. Mnie również trudno było się z nią dogadać. Za każdym razem
Zadzwonił następnego dnia, błagając mnie, bym przemyślała swoją decyzję. Ale mam poważne wątpliwości. W końcu, co się mówi po pijanemu, często jest tym, co naprawdę się czuje.
Miała młodszych braci bliźniaków, którzy otrzymywali wszystko – od miłości i uwagi rodziców po najlepsze prezenty i smakołyki. Z ich pojawieniem się, siostra czuła się coraz bardziej zaniedbywana i niezrozumiana.
Emilia i Jan właśnie ukończyli szkołę. Oboje chcieli wejść na rynek pracy, ale sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem. Jej rodzice wkroczyli do akcji, a Emilia została w domu, wychowując syna.
Byłam kochana, bo pomagałam wszystkim, nigdy się nie kłóciłam i zawsze zgadzałam się z innymi. Te cechy i nawyki, zakorzenione od dzieciństwa, towarzyszyły mi w dorosłości. Teraz próbuję żyć własnym życiem, ale jest to trudniejsze, niż sobie wyobrażałam.
Moja praca rzadko oferuje coś ekscytującego. Siedzę w biurze, analizuję dane przez cały dzień, a potem wracam do domu. Ponieważ większość moich koleżanek to kobiety, nie mam nawet z kim wyskoczyć na piwo w piątkowy wieczór. Moi przyjaciele są zajęci, a moja żona przestała spędzać ze mną czas.
Mieć dziecko w wieku 40 lat i nie rozpieszczać go jest niemożliwe. Zapytajcie każdego rodzica, który zdecydował się na dziecko w późniejszym wieku, a na pewno to potwierdzi. Takie jest życie, ale my z mężem nie mogliśmy nic na to poradzić. Staraliśmy się o dziecko, ale nie mieliśmy szczęścia. Nawet nie chcę o tym mówić. Teraz ponosimy konsekwencje naszych działań.
Emilia obudziła się o świcie, nie tylko po to, by przygotować się do pracy, ale także by zrobić ulubione naleśniki swojego narzeczonego, Jakuba. Uśmiechnęła się do śpiącego ukochanego, ziewnęła i ruszyła do kuchni. Gdy tylko pierwsza partia była gotowa, Jakub obudził się i wszedł do kuchni. Emilia postawiła przed nim talerz pysznie wyglądających naleśników, widelec i miseczkę syropu.
Niedawno przyszedł, przyniósł świeże jabłka z sadu i zaczął opowiadać swoje historie. Wtedy wszedł mały Tomek,” mówi 35-letnia Sara. „Twój syn?” „Tak, mój syn. Dziadek natychmiast przestał mówić.
„Jan i ja jesteśmy razem od 15 lat. Mamy dwoje dzieci i wydawało mi się, że tworzymy harmonijną rodzinę. Ale moje spojrzenie na to zmieniło się ostatnio diametralnie, a powodem jest moja teściowa,” skarży się Emilia. Matka Jana mieszkała kiedyś w innym województwie, daleko od nas. Rzadko się widywaliśmy. Ale teraz odwiedza nas często i zaczyna mówić nam, jak mamy żyć.
Mój brat i ja kiedyś byliśmy bardzo blisko. Chodziliśmy do tej samej szkoły i spędzaliśmy razem mnóstwo czasu. Ale teraz, nie jest już tylko moim bratem—jest obcym człowiekiem.
