Mam na imię Snieżana i dwadzieścia lat temu zostawiłam moją dwunastoletnią córkę Anię w Polsce, by wyjechać do pracy w Niemczech. Dziś nasza relacja praktycznie nie istnieje, a ja wciąż zadaję sobie pytanie, czy naprawdę nie miałam innego wyjścia. To historia o rozdarciu między matczyną miłością a brutalną rzeczywistością.
Całe życie pracowałem za granicą, żeby dzieciom niczego nie brakowało. Dziś, gdy potrzebuję pomocy, moje własne dzieci zamykają przede mną drzwi. Czy naprawdę zasłużyłem na taką samotność?
Przez lata pracowałem w Niemczech, by zapewnić rodzinie lepsze życie. Teraz, gdy wróciłem do Polski, czuję się jak intruz w domu własnych dzieci. Szukam odpowiedzi, gdzie popełniłem błąd i czy jeszcze mogę odzyskać ich miłość.
Wyjechałem do Kanady, by zapewnić rodzinie lepsze życie. Po 13 latach wróciłem, a moje dzieci nie potrafią podzielić się domem, który miał być naszym wspólnym szczęściem. Czy moja nieobecność zniszczyła to, co najważniejsze?
Od pierwszego dnia w Warszawie czułam, że nie pasuję. Moja teściowa próbowała mi pomóc, ale jej córka – moja żona – nieustannie to blokowała. Ta historia to opowieść o miłości, rodzinnych konfliktach i poczuciu wyobcowania w wielkim mieście.
Po latach pracy za granicą i poświęceń dla dzieci, kupiłam im mieszkania w Warszawie i Krakowie. Teraz, gdy wróciłam do Polski, nie mogę nawet przenocować u żadnego z nich. Czuję się zdradzona i pytam: co powinnam zrobić?
Całe życie harowałam za granicą, by zapewnić dzieciom lepszy start. Kupiłam im mieszkania, ale gdy wróciłam do Polski, nie było dla mnie miejsca. Czy naprawdę można poświęcić wszystko dla rodziny i zostać samemu?
Mam na imię Barbara i właśnie skończyłam 63 lata. Moja córka, samotna matka, prosi mnie, żebym rzuciła wszystko i wyjechała z nią do Kalifornii, gdzie czeka na nas praca i nowy początek. Czy powinnam poświęcić swoje życie dla niej, czy mam prawo myśleć o sobie?
