Mam na imię Weronika. Przez lata byłam dla wszystkich niewidzialna – dla męża, dzieci, nawet dla siebie samej. Dopiero niespodziewana przyjaźń z sąsiadką sprawiła, że zaczęłam zadawać sobie pytania, których wcześniej się bałam.
Zawsze byłam tą, która scalała rodzinę, ale dziś, przy świątecznym stole, czuję się jak cień we własnym domu. Moja historia to opowieść o tym, jak można stać się niewidzialną, walcząc o szczęście innych. Czy można jeszcze odnaleźć siebie, gdy serce bije już tylko dla innych?
Wszystko zaczęło się, gdy pozwoliłam mojej córce Emmie zamieszkać w mieszkaniu po moich rodzicach. Nie spodziewałam się, jak bardzo ta decyzja poruszy naszą rodzinę i otworzy stare rany. To historia o zaufaniu, granicach i tym, czym naprawdę jest dom.
Mam na imię Krystyna i od zawsze byłam dla mojej córki Anki wszystkim. Teraz, kiedy dorosła i oddaliła się ode mnie, słyszę, że jestem toksyczna. Czy naprawdę można kochać za bardzo?
Moja dorosła córka zadała mi pytanie, które rozdarło moje serce i zmusiło do konfrontacji z przeszłością. Próbuję zrozumieć, dlaczego nie potrafiłam okazywać jej czułości, choć tak bardzo ją kochałam. Ta historia to moje wyznanie, próba pogodzenia się z własnymi błędami i pytanie, czy jeszcze można coś naprawić.
