Spędzaliśmy razem miło czas; był porządnym człowiekiem, pracował całkiem dobrze i nie mogłabym narzekać na jego pensję. Ogólnie był żywiołową osobą, ale życie z nim okazało się koszmarem.
Wydawali się idealną parą, zawsze zakochani i wspierający się nawzajem. Oczywiście, mieli swoje okazjonalne kłótnie, ale kto ich nie ma? Zawsze się potem godzili. Ale nie tym razem. Co się stało? Mieli kolejną kłótnię, a ona powiedziała to samo, co zawsze: „Skoro tak się czujesz, możesz tu zostać, ale ja idę do mojej mamy!” Tym razem było inaczej.
Jestem mężatką od pięciu lat i przez cały ten czas byłam jedyną osobą utrzymującą naszą rodzinę. Mój mąż, który jest ode mnie o siedem lat starszy, pracuje, ale nie dokłada się do naszych wspólnych wydatków. Ma dziecko z poprzedniego małżeństwa i wprowadził się do mnie po rozwodzie. Kiedy zaczęliśmy się spotykać, myślałam, że sytuacja się zmieni, ale
„Więc co zamierzasz zrobić? Po prostu to zignorujesz? Czy naprawdę możesz to zaakceptować?” pyta jej przyjaciółka. „Nie wiem, co robić,” przyznaje Emilia. „Z jednej strony to wkurzające. Ale z drugiej…”
Dla każdej zamężnej kobiety, słaby mąż może być źródłem wielu smutków i rozczarowań. Często mówi się, że kobieta powinna czuć silne ramię i wsparcie. Bez tego, miłość, bez względu na to, jak silna, w końcu zgaśnie. Szczególnie trudno jest być blisko mężczyzny, który okazuje słabość wobec swojej matki.
Poznałam Hanię podczas studiów. Hania uważa, że popełniła błąd, wychodząc za mąż za swojego pierwszego męża. Jej drugie małżeństwo było bardziej praktyczną decyzją. W żadnym z małżeństw Hania nie mogła mieć dzieci. Goniła za syndromem Kopciuszka, wierząc, że mężczyzna powinien kochać ją bezwarunkowo i traktować jak księżniczkę. Ale takie marzenia rzadko spełniają się w prawdziwym życiu.
Od dzieciństwa wierzyłam, że miłość jest najważniejsza w związku, a wszystko inne jest drugorzędne. Wyszłam za mąż dość wcześnie, jeszcze na studiach. Mój mąż, Piotr, był moim kolegą z roku. Nie pochodził z zamożnej rodziny, ale ja już miałam swoje mieszkanie, które odziedziczyłam po babci. Kochałam mojego męża głęboko i nic innego się dla mnie nie liczyło.
Mamy zwykłe prace, dzieci i irytujących krewnych. Ciągle kłócimy się o jedno: moja żona zawsze wydaje za dużo.
Kocham go bardzo. Pokłóciłam się z teściową o ten dom. Jesteśmy razem od trzech lat. Mieszkamy w moim domu. Bo w najbliższej przyszłości
Stoję przed trudną sytuacją w moim małżeństwie i potrzebuję porady. Po 12 latach małżeństwa, syn mojego męża nagle pojawił się w naszym życiu. Ta wiadomość sprawiła, że czuję się mdlejąca i przytłoczona. Zwracam się do tej społeczności o wskazówki, jak poradzić sobie z tym nieoczekiwanym wydarzeniem.
Mówili, że tylko mężczyźni mogą być uczciwymi i szczerymi przyjaciółmi. Ale potem, na pierwszym roku studiów, poznałam moją najlepszą przyjaciółkę Anię i w tym momencie zrozumiałam
Rozwiedli się. Wydawało się, że wszystko układa się dobrze, że się kochają. Kłócili się od czasu do czasu, ale to było nic niezwykłego. Potem się godzili. Ale nie tym razem. Co się stało? Mieli kolejną kłótnię, a Karolina powiedziała to samo, co zawsze: „No cóż, jeśli tego chcesz, możesz tu zostać, ale ja idę do mamy!” Ale tym razem sprawy potoczyły się inaczej.
