Zabrałam ojca do domu opieki, gdzie mógł otrzymać potrzebną mu opiekę, ale moja rodzina zaczęła mnie za to nienawidzić. Oskarżają mnie o porzucenie go i przyczynienie się do jego pogorszenia. Mówią, że robiąc to, jestem jak wszyscy inni, którzy pozbywają się swoich bliskich. Bardzo mnie boli, że tak myślą.
Jestem wyczerpana robieniem wszystkiego sama – moje dorosłe dzieci nawet o mnie nie wspominają. Ostrzegłam ich: albo mi pomogą, albo sprzedam cały majątek i zapłacę za pobyt w domu opieki. Mój mąż i ja poświęciliśmy nasze życie naszym dzieciom. Wychowaliśmy syna i córkę, dając im wszystko, na co nas było stać. Teraz wydaje się, że o mnie zapomnieli.
W życiu często zdarza się, że starsi rodzice stają się ciężarem dla swoich dzieci. Nawet jeśli dzieci kochają swoich rodziców w młodości, mogą później ich porzucić, aby radzili sobie sami. Podobna sytuacja miała miejsce w tej rodzinie. Córka odmówiła opieki nad swoją starszą matką, która przeszła udar. Twierdziła, że jej małe mieszkanie jest zbyt ciasne, aby ją pomieścić.
Kiedy przekazałam dom wnuczce, moja córka przestała mnie odwiedzać. Wielu starszych ludzi spotkało się z podobnymi sytuacjami w taki czy inny sposób. Mam 76 lat i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że moja córka jest egoistką. Mam dwoje dzieci, syna w wieku 46 lat i córkę w wieku 40 lat.
Jan stał na werandzie, nie mogąc uspokoić drżących rąk. Właśnie odbył bardzo nieprzyjemną rozmowę z córką, Anną. Nalegała, że ojciec musi przeprowadzić się do domu opieki, ponieważ po prostu nie było wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich. Dom nie był duży. Były tylko dwa małe pokoje. Jan mieszkał w jednym, a Anna z rodziną zajmowała drugi.
Szymon postanowił, że prędzej czy później, nieruchomość jego babci trafi w jego ręce. Nalega, abyśmy przygarnęli ją do siebie i zwolnili jej mieszkanie. Ale nie mogę się na to zgodzić.
Myślałem, że moja emerytura, choć skromna, pozwoli mi żyć, jeśli nie w luksusie, to przynajmniej bez biedy. Też im zazdrościłem, mówiąc, że nie mogę
