Mam na imię Iwona i mieszkam w Warszawie z mężem oraz córeczką. Od miesięcy zmagam się z tym, że moja rodzina bez pytania pożycza lub zabiera nasze rzeczy – od dziecięcych ubranek po sprzęty kuchenne. W tej historii próbuję znaleźć w sobie odwagę, by postawić granice, nie niszcząc przy tym rodzinnych więzi.
Wróciłam z synkiem ze szpitala, a w domu nie czekało na nas nic – żadnego łóżeczka, ubranek, nawet pieluch. Mąż był wiecznie zajęty pracą, a ja poczułam się kompletnie opuszczona i bezradna. Czy naprawdę wszystko musi być na mojej głowie?
Od pół roku próbuję zrozumieć, gdzie popełniłem błąd. Nasze życie w nowym mieście miało być początkiem czegoś pięknego, ale częste wizyty teścia zamieniły je w pole bitwy. Czy można uratować związek, gdy bliscy nie znają granic?
Od lat jestem żoną Pawła i kocham go nad życie, ale jego siostra, Aneta, co weekend burzy nasz spokój. W tej historii opowiadam, jak walczyłam o granice i własną przestrzeń. Może nie jestem jedyna, która czuje się gościem we własnym domu?
Od miesięcy czuję, jak moja teściowa wkracza w każdy aspekt naszego życia. Jej nieustanne wizyty i rady sprawiają, że czuję się obca we własnym domu. Czy można jeszcze uratować nasze małżeństwo i rodzinny spokój?
