Naomi miała męża, ale był on notorycznie nieodpowiedzialny. Dlatego zwróciła się do mnie, Róży, o pomoc. Aby ułatwić sprawę, przyniosła akwarium. Nie wiedziałam, że ta przysługa zamieni się w koszmar.
Przez sześć lat małżeństwa nauczyliśmy się dobrze ze sobą żyć. Mieszkaliśmy w małym jednopokojowym mieszkaniu, ale nigdy sobie nie przeszkadzaliśmy. Kamil chodzi spać wcześnie i
– Kim ty jesteś, żeby mówić mi, co mam robić? – krzyczała Zofia.
Mówili, że tylko mężczyźni mogą być uczciwymi i szczerymi przyjaciółmi. Ale potem, na pierwszym roku studiów, poznałam moją najlepszą przyjaciółkę Anię i w tym momencie zrozumiałam
Powiedziała mi, że ma dziś spotkanie klubu książki. W czwartki ma jogę! Byłam zszokowana jej śmiałością! Przyjechała, żeby pomóc z wnukami, a nie żeby się bawić.
Rok później urodziła się Zosia, i nie szczędziliśmy na nią żadnych wydatków. Dorastała otoczona ciepłem i miłością rodziców. Czas mijał w zawrotnym tempie. Po ukończeniu szkoły, moja córka miała wielkie plany.
Tak, Marek i ja pobraliśmy się młodo, jeszcze na studiach, kochaliśmy się i wszystko to. Jego matka była stanowczo przeciwna, a kiedy zdała sobie sprawę
Miałam zaledwie 23 lata, kiedy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Dawidem. Dawid miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo miał dość ciągłych obowiązków – w końcu musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. Wcale mu się to nie podobało. Po co wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją kochankę?
Na weselach przyjaciół i krewnych nigdy nie było problemu z jedzeniem. Goście zawsze mogli jeść i pić do woli. Nikt nigdy nie narzekał na brak zaopatrzenia.
Moja matka nie pozwala mi żyć własnym życiem. Ciągle do mnie dzwoni, krytykując mnie za to, że nie spędzam z nią całego czasu. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam trójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Mój najmłodszy syn jeszcze nie chodzi do szkoły, a każdy dzień to walka o zrównoważenie moich obowiązków.
-Kiedy powiedziałam mu, że jestem w ciąży, mogłabym przysiąc, że poczuł, jakby mnie posiadał. Zdecydował, że nigdzie nie pójdę z jego dzieckiem. Przestał dawać mi pieniądze.
Kiedy skończyłem osiemnaście lat, mój ojciec oznajmił, że jestem dorosły i muszę płacić czynsz albo się wyprowadzić. Musiałem także kupować własne jedzenie. Uważał, że spełnił swój obowiązek jako rodzic. Ponad dekadę później, mój ojciec teraz żąda ode mnie wsparcia finansowego, myśląc, że jestem mu to winien. Dorastając, zawsze słyszałem, że mieszkanie w domu to przywilej, a nie prawo.
