„Nie jestem już waszą pielęgniarką”: Historia o rodzinie, która nigdy nie zapytała, jak się czuję

– Znowu nie odbierają telefonu – powiedziałam do siebie, patrząc na wyświetlacz. Palce drżały mi ze złości i bezsilności. – Może powinnam przestać próbować? Może powinnam przestać być tą, która zawsze ratuje sytuację?

Piotr wszedł do kuchni, ziewając. – Z kim znowu próbujesz się skontaktować?

– Z twoją mamą. Obiecała, że zadzwoni po wynikach badań, ale od dwóch dni cisza. Martwię się o nią.

Piotr wzruszył ramionami. – Wiesz, jaka jest mama. Jak coś będzie nie tak, to zadzwoni.

Westchnęłam ciężko. Od siedmiu lat byłam żoną Piotra i przez te siedem lat czułam się w jego rodzinie jak ktoś obcy. Niby przyjmowali mnie na święta, niby dziękowali za pomoc, ale zawsze z dystansem. Zawsze z tym samym chłodem w oczach teściowej, który mówił: „Nie jesteś jedną z nas”.

A przecież starałam się. Pracując jako pielęgniarka na oddziale internistycznym w szpitalu wojewódzkim w Toruniu, miałam wiedzę i doświadczenie, które mogły im pomóc. I pomagałam – jeździłam z teściem na wizyty do kardiologa, tłumaczyłam wyniki badań, pilnowałam leków. Gdy teściowa złamała nogę, to ja przez dwa tygodnie codziennie po pracy wpadałam do nich, żeby zmienić opatrunek i zrobić zakupy.

Ale kiedy sama zachorowałam…

Pamiętam ten dzień jak dziś. Był listopad, szaro i zimno. Wróciłam do domu po dyżurze z gorączką i dreszczami. Ledwo stałam na nogach. Piotr był w pracy, więc zadzwoniłam do teściowej.

– Dzień dobry, mamo… Przepraszam, że przeszkadzam, ale źle się czuję. Czy mogłaby pani przyjechać na chwilę? Potrzebuję pomocy…

Po drugiej stronie zapadła cisza.

– Oj, kochanie, ja dziś nie mogę. Muszę zrobić zakupy i jeszcze mam spotkanie w klubie seniora… Może jutro? – usłyszałam chłodny głos.

– Jutro mam dyżur… – wyszeptałam, ale już wiedziałam, że nie mam co liczyć na wsparcie.

Leżałam wtedy sama w łóżku przez dwa dni. Piotr wracał późno z pracy, a ja walczyłam z gorączką i bólem głowy. Nikt nie zadzwonił zapytać, jak się czuję. Nikt nie przyniósł rosołu ani nawet paczki chusteczek.

Potem przyszły kolejne sytuacje – śmierć mojego ojca, kiedy potrzebowałam kogoś bliskiego; awaria samochodu w środku zimy; złamana ręka po poślizgnięciu się na schodach. Za każdym razem byłam sama.

A mimo to… dalej pomagałam im. Bo przecież „rodzina”. Bo „tak trzeba”.

Pewnego dnia wszystko się zmieniło.

Była niedziela. Siedzieliśmy z Piotrem przy stole, jedliśmy późne śniadanie. Telefon zadzwonił – to była jego siostra, Ania.

– Cześć, Piotrek! Słuchaj, mama źle się czuje. Może twoja żona by podjechała i sprawdziła ciśnienie? – usłyszałam jej głos przez głośnik.

Piotr spojrzał na mnie pytająco.

– Nie mogę – powiedziałam stanowczo. – Mam dziś wolne i chcę odpocząć.

Zapanowała cisza.

– Ale… zawsze pomagałaś… – Ania była wyraźnie zaskoczona.

– Zawsze – powtórzyłam cicho. – Ale nikt nigdy nie zapytał mnie, jak ja się czuję. Nikt nie przyszedł mi z pomocą, kiedy tego potrzebowałam.

Piotr patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. Widziałam w nich zdziwienie i coś jeszcze – może cień wyrzutu?

– Może przesadzasz… – zaczął niepewnie.

– Nie przesadzam! – wybuchłam nagle. – Przez lata byłam dla twojej rodziny pielęgniarką na telefon. Zawsze gotowa do pomocy, zawsze na każde wezwanie. Ale kiedy ja potrzebowałam wsparcia…

Głos mi się załamał.

– …byliście zajęci swoimi sprawami.

Wstałam od stołu i wyszłam na balkon. Potrzebowałam powietrza. Potrzebowałam dystansu od tego wszystkiego.

Przez kolejne dni telefon milczał. Ani teściowa, ani Ania nie dzwoniły już z prośbą o pomoc. Piotr chodził zamyślony i coraz częściej spędzał wieczory przed komputerem.

Czułam ulgę… ale też pustkę.

Zaczęły wracać wspomnienia z dzieciństwa – moja mama zawsze powtarzała: „Dawaj serce tym, którzy potrafią je docenić”. A ja przez lata dawałam serce ludziom, którzy widzieli we mnie tylko wygodne rozwiązanie swoich problemów.

W pracy też zaczęło być ciężko. Pandemia wywróciła wszystko do góry nogami. Pacjenci umierali samotnie na oddziale, a ja wracałam do pustego domu i płakałam pod prysznicem ze zmęczenia i bezsilności.

Pewnego wieczoru zadzwoniła moja mama.

– Córeczko, jak się trzymasz?

Zacisnęłam powieki ze wzruszenia.

– Jakoś…

– Jakoś to nie odpowiedź. Przyjedź do mnie na weekend. Upiekę twoje ulubione ciasto z rabarbarem.

Pojechałam. I tam, w małym mieszkaniu na Rubinkowie, poczułam się znów jak człowiek. Mama tuliła mnie mocno i słuchała bez oceniania.

Wróciwszy do domu postanowiłam: koniec z poświęcaniem się dla ludzi, którzy nie potrafią dawać nic w zamian.

Kiedy teściowa po raz kolejny zadzwoniła z prośbą o pomoc przy lekach, odpowiedziałam spokojnie:

– Przykro mi, mamo, ale dziś nie mogę. Proszę zadzwonić do lekarza rodzinnego albo poprosić Anię.

Zapanowała cisza pełna niedowierzania.

Od tamtej pory relacje ochłodziły się jeszcze bardziej. Piotr próbował mediować:

– Może jednak przesadzasz? To starsi ludzie…

– A ja? Czy ja nie jestem człowiekiem? Czy moje potrzeby są mniej ważne?

Nie odpowiedział.

Czasem myślę o rozwodzie. O tym, że może lepiej byłoby zacząć wszystko od nowa gdzieś indziej – bez tej rodziny, która nigdy nie zaakceptowała mnie jako człowieka z uczuciami i własnymi granicami.

Ale potem patrzę na Piotra i widzę w nim chłopca zagubionego między lojalnością wobec matki a miłością do żony.

Czy można nauczyć ludzi empatii? Czy warto walczyć o relacje jednostronne?

Czasem pytam siebie: ile jeszcze razy pozwolę innym przekraczać moje granice? Czy naprawdę muszę być zawsze tą silną?

A wy? Czy byliście kiedyś w podobnej sytuacji? Jak poradziliście sobie z rodziną partnera, która nigdy nie pytała o wasze potrzeby?