„Powinnaś Być Wdzięczna, Że Cię Przyjąłem z Twoim Dzieckiem,” Powiedział Mój Mąż

Anna siedziała na skraju łóżka, jej ręce drżały, gdy odtwarzała w myślach kłótnię. Słowa jej męża, Aleksandra, brzmiały boleśnie w jej uszach. „Powinnaś być wdzięczna, że cię przyjąłem z twoim dzieckiem,” powiedział z pogardą w głosie. To nie był pierwszy raz, kiedy to poruszył, ale tej nocy czuła, że to ostateczny cios dla jej już kruchej samooceny.

Anna poznała Aleksandra dwa lata temu na grillu u wspólnego znajomego. Była samotną matką pięcioletniej Zosi, bystrej i energicznej dziewczynki. Aleksander wydawał się spełnieniem marzeń—czarujący, odnoszący sukcesy i co najważniejsze, akceptujący Zosię. Szybko się zakochali i w ciągu roku byli już małżeństwem.

Jednak faza miesiąca miodowego nie trwała długo. Cierpliwość Aleksandra wobec Zosi malała, a jego uraza wobec przeszłości Anny zaczęła wychodzić na jaw. Robił złośliwe uwagi na temat jej bycia samotną matką i jak to on ją „uratował” od życia w trudach. Anna próbowała to zignorować, tłumacząc sobie, że jest zestresowany pracą lub że nie mówi tego poważnie.

Dzisiejsza kłótnia zaczęła się od czegoś błahego—naczyń pozostawionych w zlewie. Ale szybko przerodziła się w pełnowymiarową awanturę. Twarz Aleksandra poczerwieniała ze złości, gdy krzyczał: „Powinnaś być wdzięczna, że cię przyjąłem z twoim dzieckiem! Wiesz, ilu mężczyzn by odeszło?”

Anna czuła mieszankę gniewu i upokorzenia. „Nigdy nie prosiłam cię o ratunek,” odparła drżącym głosem. „Radziłam sobie całkiem dobrze sama.”

Aleksander prychnął. „Dobrze? Ledwo wiązałaś koniec z końcem. Nie udawaj, że byłaś jakąś niezależną kobietą, która nie potrzebowała pomocy.”

Łzy napłynęły do oczu Anny. Pracowała tak ciężko, aby zapewnić Zosi wszystko, żonglując dwoma pracami i nadal będąc obecna dla swojej córki. Nie potrzebowała Aleksandra, aby przypominał jej o jej trudach; żyła nimi każdego dnia.

„Dlaczego zawsze musisz to wyciągać?” zapytała Anna, jej głos ledwo słyszalny. „Dlaczego nie możesz po prostu tego odpuścić?”

„Bo musisz zrozumieć, jak bardzo masz szczęście,” odpowiedział zimno Aleksander. „Powinnaś mi dziękować każdego dnia za to, co zrobiłem dla ciebie i Zosi.”

Anna nie mogła tego dłużej znieść. Chwyciła płaszcz i klucze i wyszła z domu, zostawiając Aleksandra kipiącego ze złości w salonie. Jeździła bez celu przez godziny, jej myśli błądziły wokół tego, co zrobić dalej. Kochała Aleksandra, ale nie mogła dalej żyć pod ciężarem jego urazy.

Kiedy w końcu wróciła do domu, było już po północy. Dom był ciemny i cichy. Skradała się do pokoju Zosi i patrzyła na swoją córkę śpiącą spokojnie. Łzy spływały po jej twarzy, gdy zdała sobie sprawę, że musi coś zmienić—nie tylko dla siebie, ale i dla Zosi.

Następnego ranka Anna usiadła z Aleksandrem i powiedziała mu, co czuje. Wyjaśniła, że jego ciągłe przypominanie o jej przeszłości jest bolesne i że nie może dalej tak żyć. Aleksander słuchał, ale pozostał niewzruszony.

„Jeśli nie potrafisz docenić tego, co dla ciebie zrobiłem, to może powinnaś odejść,” powiedział bez ogródek.

Anna poczuła ukłucie smutku, ale także ulgę. Wiedziała, co musi zrobić. Spakowała swoje rzeczy i zabrała Zosię do przyjaciółki, u której mogły zostać do czasu, aż wymyśli kolejne kroki.

Kiedy odjeżdżała od domu, który kiedyś wydawał się sanktuarium, Anna czuła mieszankę strachu i nadziei. Nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, ale wiedziała jedno: już nigdy nie pozwoli nikomu sprawić, by czuła się mała lub niegodna.