Mój mąż i ja odziedziczyliśmy dom nad morzem po moich rodzicach. Zainwestowaliśmy dużo pieniędzy w remonty w ciągu ostatnich kilku lat, a teraz staramy się spłacić długi.
Emilia była na urlopie macierzyńskim przez siedem lat. W tym czasie Jakub ją wspierał. Osiem lat temu kupili dom na kredyt hipoteczny. Sześć miesięcy później wszystko zaczęło się sypać.
– Tak po prostu! Jesteś gotowy ze mną zerwać i nawet nie zapytałeś dlaczego! – Sugerujesz, że się rozstaniemy bez żadnych wyjaśnień.
W drodze po odbiór córki ze szkoły zadzwoniła do męża, aby sprawdzić, czy zrobił zakupy spożywcze. – „Przepraszam, nie miałem jeszcze czasu.” – „Niewiarygodne!”
Mam troje dzieci. Niestety, mój mąż zmarł, gdy nasze najmłodsze dziecko miało zaledwie sześć miesięcy. Chociaż mamy własny dom, życie z zasiłków jest niemożliwe, a czynsz trzeba płacić. Mój brat wspierał nas przez pierwsze sześć miesięcy, ale ma swoją rodzinę, o którą musi dbać. Musiałam znaleźć pracę. Nie zarabiam dużo i muszę pracować długie godziny.
Nasza relacja zawsze była skomplikowana. Moi rodzice mieli już czterdziestkę, kiedy się urodziłem, i myślę, że ta różnica wieku dała się we znaki. Jak tylko miałem okazję wyjechać, zrobiłem to. Życie z rówieśnikami było bardziej pociągające, a ja nie chciałem być ciężarem dla starzejących się rodziców. Nie mogę powiedzieć, że mieliśmy złą relację, wręcz przeciwnie, zawsze była
Sytuacja wygląda następująco. Kiedy moja córka urodziła, starałam się jej pomóc: zostawałam z wnuczką, zabierałam ją na spacery, karmiłam ją i robiłam pranie. Starałam się robić wszystko, aby moja córka mogła odpocząć, bo wiem, jak trudno jest opiekować się małym dzieckiem. Ale potem moja pomoc zaczęła być brana za pewnik. Moja córka i jej mąż zaczęli częściej wychodzić, zakładając, że zawsze będę tam, aby zająć się ich dzieckiem.
Wiele młodych rodzin w Polsce wynajmuje mieszkania, ponieważ nie stać ich na zakup własnego domu. Podczas gdy niektórzy rodzice pomagają, moja sytuacja jest zupełnie inna. Mimo że moja mama i babcia mają środki, aby nas wesprzeć, odmawiają pomocy. Wyszłam za mąż za Jakuba w wieku 22 lat.
Kocham moje wnuki z całego serca i poświęcam im cały swój wolny czas. Niestety, mam poważną „konkurencję” – teściową mojej córki.
Od trzech miesięcy mój brat doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na problemy psychiczne, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest bardzo trudna. Zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki.
Od tego dnia życie rodziny zmieniło się nie do poznania, nikt nie mógł przewidzieć tak znaczącego rozszerzenia ich kręgu. Rodzina żyła skromnie w małym miasteczku, walcząc o przetrwanie.
Zaprosiła nas na świętowanie. Mieszka na wsi i przygotowała różne smakołyki. Przy okazji mieliśmy wspaniałe urodziny. Ale potem, matka mojego męża
