Doszło do punktu, w którym nie mogła już dłużej mieszkać sama w swoim domu. Zadzwoniłam do mamy, pytając, co powinniśmy zrobić. Jej odpowiedź brzmiała: „Babcia zostawiła ci swój dom, teraz twoja kolej, by się nią zająć.”
„Chcę mieć dziecko. Czas ucieka, a ja nie staję się młodsza. Za kilka lat będzie jeszcze trudniej zajść w ciążę, a naprawdę chcę być mamą.”
Jestem na skraju wytrzymałości z powodu matki mojego męża. Zmusiła nas do kupienia jej nowego jednopokojowego domu. Ale po pewnym czasie zmieniła zdanie i teraz musimy się przeprowadzić z naszym małym dzieckiem. Zarówno ja, jak i mój mąż wychowaliśmy się w rodzinach klasy średniej. Nikt w naszych rodzinach nie miał dużo pieniędzy, ale
Kiedy czuje się zraniona lub rozczarowana, ma tendencję do dzwonienia do swoich przyjaciół i wylewania żali, szukając ukojenia dla swojego zmartwionego serca.
„Mam 70 lat i mieszkam sama. Pytałam moje dzieci, czy mogłabym się do nich wprowadzić, ale odmawiają. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu polskich miastach samotność jest powszechnym uczuciem wśród starszych osób. Codzienny widok niezliczonych nieznajomych nie przynosi radości. Dla starszej osoby jest to najtrudniejsze do zniesienia, zwłaszcza w jesieni życia.
Kiedy zmarła moja teściowa, odkryliśmy, że zostawiła testament. Jej trzypokojowy dom został zapisany jej dzieciom: córce, Ewie, i synowi, Janowi, mojemu mężowi. Ewa i Jan zawsze byli blisko, ale spadek wywołał niespodziewane napięcia.
Rywalizują, kto nas pierwszy zadzwoni i zawsze czegoś żądają. Ale kiedy prosimy o pomoc, wymyślają milion wymówek. Nawet nie chcą usiąść i porozmawiać.
Żona mojego syna zawsze robiła wszystko za niego, nawet nie pozwalając mu sprzątać po sobie talerza ze stołu. Teraz dzwoni do mnie, narzekając, że jej mąż nie pomaga w domu. Jak mogę jej pomóc? Mój były mąż też nie był idealny. Nadal żyje i ma się dobrze, tylko teraz uprzykrza życie innej kobiecie zamiast mnie. Oto, co się stało.
„Więc co zamierzasz zrobić? Po prostu to zignorujesz? Czy naprawdę możesz to zaakceptować?” pyta jej przyjaciółka. „Nie wiem, co robić,” przyznaje Emilia. „Z jednej strony to wkurzające. Ale z drugiej…”
„Nie wiem, co robić!” wzdycha z smutkiem sześćdziesięcioletnia pani Kowalska. „Mój syn zawsze staje po stronie swojej żony! Zawsze jest po jej stronie, bez względu na to, co powiem. 'Mamo,’ mówi, 'nie martw się, Ania wie, co robi, nie jest głupia…’ On myśli, że Ania zawsze ma rację! Nawet gdy robi coś źle…”
Nie mogę przyjąć tego prezentu dla mojej mamy. Uważam, że byłoby to niesprawiedliwe wobec mojej siostry. Teraz jestem w kropce.
Mamy syna i córkę. Nigdy nie rozumiałam tych, którzy nie cenią swoich dzieci. Dla nas nasze dzieci były najlepszą rzeczą, jaka nam się przytrafiła. Mój mąż kochał naszą córkę tak samo jak naszego syna. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło.
