Każdą niedzielę jeżdżę do teściów, by naprawić ich płot. Odkryłam, dlaczego moja szwagierka tak chętnie dołącza

Każdą niedzielę rano, jak w zegarku, Jakub i ja ładujemy do samochodu narzędzia i materiały i ruszamy do jego rodziców na wieś. Droga jest długa i monotonna, ale Jakub uważa, że ważne jest, by pomóc jego rodzicom. Naprawiają stary płot biegnący wzdłuż tylnej części ich posesji, a my jakoś zostaliśmy wciągnięci w ten projekt. To nie jest dokładnie to, jak wyobrażałam sobie spędzanie weekendów, ale rodzina to rodzina, prawda?

Praca jest wyczerpująca. Słońce praży nas, gdy kopimy doły pod słupki i przenosimy drewno. Pod koniec dnia moje mięśnie bolą, a ręce są pokryte pęcherzami. Rodzice Jakuba są wdzięczni, oczywiście, ale wszystko, co dostajemy w zamian, to kilka bochenków domowego chleba lub parę słoików dżemu. To niewielka rekompensata za godziny pracy, które wkładamy.

Siostra Jakuba, Emilia, dołącza do nas w te weekendowe projekty. Na początku myślałam, że to miłe mieć dodatkową parę rąk do pomocy. Emilia jest pogodna i zawsze przynosi termos z mrożoną herbatą do podziału. Ale z biegiem tygodni zaczęłam zauważać coś dziwnego. Emilia wydawała się niezwykle chętna do pomocy, nawet bardziej niż Jakub czy ja.

Pewnej niedzieli po południu, podczas przerwy w cieniu starego dębu, podsłuchałam rozmowę między Emilią a rodzicami Jakuba. Rozmawiali cicho, ale usłyszałam wystarczająco dużo, by złożyć wszystko w całość. Emilia niedawno straciła pracę i miała problemy finansowe. Nie powiedziała nikomu w rodzinie, bo nie chciała ich martwić.

Nagle jej chęć do pomocy nabrała sensu. Wykorzystywała te weekendy jako sposób na utrzymanie kontaktu z rodziną i oderwanie myśli od swoich problemów. Poczułam ukłucie współczucia dla niej, ale także frustrację. Oto my spędzamy nasze weekendy pracując do upadłego, podczas gdy Emilia używa tego jako odskoczni od swoich kłopotów.

Z biegiem tygodni płot powoli nabierał kształtu. Ale moja niechęć rosła. Nie mogłam pozbyć się uczucia, że jesteśmy wykorzystywani. Rodzice Jakuba nigdy nie oferowali żadnej realnej rekompensaty za naszą pracę, a obecność Emilii była stałym przypomnieniem o jej ukrytych problemach.

Pewnego niedzielnego wieczoru, gdy pakowaliśmy się do wyjazdu, w końcu wyraziłam swoje frustracje Jakubowi. Słuchał cierpliwie, ale nie wydawał się podzielać mojej złości. „To po prostu to, co robią rodziny,” powiedział z wzruszeniem ramion.

Ale dla mnie to nie było w porządku. Płot był prawie skończony, ale moja relacja z rodziną Jakuba była napięta. Nie mogłam przestać się zastanawiać, czy wszystko wróci do normy po zakończeniu projektu.

Gdy wracaliśmy do domu tamtej nocy, słońce zachodziło za nami, zdałam sobie sprawę, że czasami obowiązki rodzinne wiążą się z ukrytymi kosztami. I nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie.