„Obcy: Ból Babci z Powodu Rodzinnego Konfliktu”
Wiktoria siedziała cicho w swoim salonie, otoczona ciszą jak gęstą mgłą. Pokój, zwykle pełen śmiechu i rozmów jej wnuczki, Zosi, wydawał się nienaturalnie spokojny. Minęły trzy tygodnie od kiedy ostatnio widziała Zosię, trzy tygodnie od kłótni, która rozerwała jej rodzinę.
Nieporozumienie zaczęło się od czegoś błahego — Wiktoria skrytykowała styl wychowania swojej córki, Joanny, sugerując, że jest zbyt pobłażliwa dla Zosi. Wymieniono słowa, podniesiono głosy, i zanim Wiktoria się zorientowała, Joanna wyszła z domu z Zosią, przysięgając, że Wiktoria nie zobaczy już więcej swojej wnuczki.
Wiktoria miała nadzieję, że Joanna ochłonie i że będą mogły omówić sprawę spokojnie. Jednak sytuacja się zaostrzyła. Joanna wysłała formalny list przez swojego prawnika, stwierdzając, że Wiktoria nie może mieć żadnego kontaktu z Zosią. List powoływał się na kłótnię jako dowód na „toksyczne środowisko”, które nie jest w najlepszym interesie dziecka.
Złamana sercem Wiktoria próbowała się odezwać, wysyłając listy i wiadomości, ale wszystkie pozostały bez odpowiedzi. Próbowała nawet rozmawiać z mężem Joanny, Grzegorzem, ale on był niezobowiązujący, rozdarty między życzeniami żony a własnym współczuciem dla Wiktorii.
W miarę jak dni zamieniały się w tygodnie, nadzieje Wiktorii na naprawienie relacji malały. Strasznie tęskniła za swoją wnuczką. Brakowało jej ich popołudniowych spacerów w parku, sobotnich poranków spędzanych na pieczeniu ciastek, i tego, jak twarz Zosi rozświetlała się, gdy Wiktoria czytała jej ulubione historie.
Pewnego dnia, robiąc zakupy, Wiktoria myślała, że zobaczyła Zosię i Joannę na końcu alejki. Serce podskoczyło jej z radości, i pospieszyła w ich kierunku, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że to ktoś inny. Rozczarowanie było miażdżące, i opuściła sklep ze łzami spływającymi po twarzy.
Czując się izolowana i zdesperowana, Wiktoria szukała porady prawnej, aby sprawdzić, czy ma jakiekolwiek prawa jako babcia. Prawnik, Ryszard, był współczujący, ale szczery. Wyjaśnił, że choć niektóre województwa oferują dziadkom pewne prawa do odwiedzin, proces jest skomplikowany, a sukces nie jest gwarantowany. Ponadto, podjęcie działań prawnych mogłoby jeszcze bardziej zaszkodzić jej już kruchej relacji z Joanną.
W miarę upływu miesięcy, Wiktoria musiała pogodzić się z bolesną rzeczywistością, że może nigdy więcej nie być częścią życia Zosi. Radość i ciepło, które kiedyś wypełniały jej dom, zostały zastąpione przez smutek i żal. Zastanawiała się, czy Joanna kiedykolwiek ją wybaczy, czy Zosia kiedykolwiek dowie się, jak bardzo była kochana i tęskniona.
Ostatnim ciosem dla Wiktorii było otrzymanie zdjęcia Zosi od wspólnego znajomego. Mała dziewczynka na zdjęciu uśmiechała się, jechała na rowerze, wyglądając na szczęśliwą i beztroską. Wiktoria zdała sobie wtedy sprawę, że jej obecność może już nie być niezbędna dla szczęścia Zosi. Z ciężkim sercem zdecydowała przestać dążyć do pojednania, mając nadzieję, że pewnego dnia, być może gdy Zosia będzie starsza, będą mogły się ponownie połączyć.
W ciszy swojego domu, otoczona starymi zdjęciami i wspomnieniami, Wiktoria opłakiwała nie tylko utratę wnuczki, ale także córkę, którą kiedyś znała i kochała.