Od pierwszych chwil po śmierci mamy czułam, że nasza rodzina już nigdy nie będzie taka sama. Mój brat, Tomasz, coraz bardziej naciskał na sprzedaż rodzinnego domu, a ja walczyłam o zachowanie wspomnień i resztek dawnego ciepła. W tej historii opowiadam o zdradzie, samotności i pytaniu, czy rodzina naprawdę znaczy dziś tyle, ile powinna.
To opowieść o tym, jak nagle stałem się opiekunem własnej babci, kiedy jej pamięć zaczęła zanikać. Musiałem zmierzyć się z odpowiedzialnością, której się nie spodziewałem, i z bólem, który rozdzierał mnie na kawałki. Ta historia to nie tylko o miłości i obowiązku, ale też o tym, jak trudno jest patrzeć, jak ktoś bliski powoli odchodzi.
Wszystko zaczęło się od chwili, gdy mama spojrzała na mnie pustym wzrokiem i zapytała: „Kim ty jesteś?”. Przez długie miesiące walczyłam z bezsilnością, samotnością i gniewem, aż w końcu odnalazłam siłę w modlitwie i wierze. To opowieść o tym, jak nauczyłam się kochać na nowo, nawet gdy świat walił mi się na głowę.
