Mam sześćdziesiąt lat, jestem wdową i od trzech lat nie mam pracy. Moja córka, Marta, dorosła i coraz bardziej się ode mnie oddala – nawet na urodziny mnie nie zaprosiła. W tej historii opowiadam o naszych rodzinnych konfliktach, własnych błędach i o tym, czy jeszcze mamy szansę na pojednanie.
Od trzech lat żyjemy w cieniu decyzji mojego męża, który rzucił pracę po konflikcie z nowym szefem. Mój tata od dawna proponuje mu zatrudnienie w swojej firmie, ale Paweł uparcie odmawia. To historia o rodzinnych napięciach, dumie i poszukiwaniu wspólnej drogi do szczęścia.
– To, że obecnie jestem bezrobotny, nie oznacza, że jestem dostępny do darmowej opieki nad dziećmi. Mam własne wyzwania do pokonania i nie mogę brać na siebie cudzych obowiązków. Rodzice powinni być odpowiedzialni za swoje dzieci.
Anna, oddana pielęgniarka i matka dwójki dzieci, zmaga się z finansowymi obowiązkami rodziny, podczas gdy jej mąż, Tomek, pozostaje bezrobotny i wydaje się nie mieć motywacji. Próbując poradzić sobie z emocjonalnym i fizycznym obciążeniem bycia jedynym żywicielem rodziny, Anna zmaga się z uczuciami urazy i trudnościami w utrzymaniu szacunku w małżeństwie napiętym przez nierównowagę finansową i niespełnione obietnice.
Gdy córka Zosi, Klaudia, zaczęła pierwszą klasę, Zosia zrezygnowała z pracy, aby wspierać edukację i zajęcia pozalekcyjne córki. Teraz, gdy Klaudia wchodzi w ósmą klasę, Zosia w wieku czterdziestu trzech lat zmaga się z powrotem na rynek pracy. Myślała, że podejmuje najlepszą decyzję dla swojej rodziny, ale rzeczywistość jej sytuacji sprawiła, że czuje się zagubiona i kwestionuje swoją wartość.
Mój zięć jest bezrobotny, a dzieciaki mają ciężkie życie. Czuję się bezsilna, aby im pomóc, ponieważ są daleko.
