Miesiąc po narodzinach naszego synka zauważyłem, że moja żona, Marta, zupełnie się zmieniła. Próbowałem z nią rozmawiać, ale każda próba kończyła się frustracją i poczuciem bezsilności. Opowiadam Wam moją historię, bo może ktoś z Was przeżył coś podobnego i wie, jak pomóc bliskiej osobie, która nagle gaśnie.
Zawsze marzyłem o spokojnym życiu, ale narodziny mojego syna wywróciły wszystko do góry nogami. Zamiast radości pojawiły się lęki, konflikty i pytania bez odpowiedzi. Czy można być dobrym ojcem, gdy samemu nie zna się własnych granic?
Zaczęło się od łez i krzyku w kuchni, gdy powiedziałam Michałowi, że znów jestem w ciąży. Nasza najmłodsza, Zosia, ma dopiero osiem miesięcy, a ja czuję się jakbym tonęła w obowiązkach i strachu. To opowieść o rodzinie, która musi zmierzyć się z własnymi ograniczeniami, lękiem przed biedą i pytaniem: czy miłość wystarczy, by przetrwać?
Jestem Magda, mam 32 lata i właśnie urodziłam syna, którego zostawiłam w szpitalu. Ta decyzja rozdarła mnie na kawałki, ale wierzę, że była konieczna. Opowiem Wam, jak do tego doszło i dlaczego nie mogłam postąpić inaczej.
Od pierwszych chwil po narodzinach syna czułam się w naszym mieszkaniu jak w klatce. Mój mąż, Bartek, coraz bardziej oddalał się ode mnie i naszego synka, a ja walczyłam o każdy oddech między pieluchami, praniem i zimnymi kotletami. Pewnego dnia podjęłam decyzję, która zmieniła wszystko – spakowałam siebie i dziecko, wyszłam i już nigdy nie wróciłam.
Jestem Natalia i nigdy nie zapomnę dnia, w którym mój brat powiedział mi, że nie powinnam wychowywać własnego dziecka. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, walce o godność i matczyną miłość. Czy można wybaczyć najbliższym, kiedy próbują odebrać ci to, co najważniejsze?
