Mam na imię Katarzyna i opowiadam Wam historię, jak z dnia na dzień moje życie zamieniło się w nieustanną walkę o oddech. Przez lata tkwiłam w toksycznym związku z Piotrem, próbując pogodzić pracę, dom i oczekiwania rodziny, aż w końcu musiałam wybrać: czy dalej będę żyć cudzym życiem, czy wreszcie zawalczę o siebie. To opowieść o bólu, strachu, ale też o nadziei i sile, którą każdy z nas może w sobie odnaleźć.
„Ta zupa jest zbyt mdła, nie mogę tego jeść,” narzekała Eleonora, odsuwając miskę. „Z twoją pomocą nigdy się nie poprawię.” To, co zaczęło się jako obietnica pomocy, przerodziło się w próbę cierpliwości i więzi rodzinnych.
Czułam się winna, że kupiłam tyle produktów spożywczych, ale musiałam nakarmić męża i syna. Cały dzień był walką, a wieczorem byłam przytłoczona bólem głowy. Chciałam tylko trochę spokoju.
Adam postanowił po pracy pojechać do rodziców, aby nie zarazić dzieci. W końcu dwójka chorych dzieci to katastrofa, więc poparłam jego decyzję. Ale sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem.
Czy kiedykolwiek byłeś w towarzystwie kogoś, kto ciągłym strumieniem skarg i negatywności zdaje się wysysać z ciebie życie? Współczucie i empatia są cenne, ale kluczowe jest rozpoznanie, kiedy są wykorzystywane. Ta historia bada, jak ciągła negatywność jednej osoby może wyczerpywać witalność osób wokół, pozostawiając za sobą ślad emocjonalnego wyczerpania.
