Wyszłam za rozwodnika, wierząc, że razem stworzymy szczęśliwy dom. Teraz jego nastoletnia córka chce zamieszkać z nami w naszej małej kawalerce, a ja czuję się coraz bardziej osaczona i zagubiona. Czy można budować przyszłość na cudzych ruinach?
Mieszkaliśmy z mężem i czteroletnim synkiem w kawalerce na Bródnie, kiedy nagle moja mama oznajmiła, że musi się do nas wprowadzić. Każdy dzień był walką o prywatność, spokój i własne granice, a rodzinne konflikty wybuchały nawet przy śniadaniu. To historia o tym, jak ciasnota potrafi wyciągnąć na wierzch najgłębiej skrywane żale i sekrety.
W tej historii opowiadam o powrocie do Warszawy, zamieszkaniu w starej kawalerce i niespodziewanym spotkaniu z dawną przyjaciółką, które wywołało lawinę wspomnień i rodzinnych konfliktów. Przez pryzmat codziennych problemów i trudnych rozmów próbuję zrozumieć, czy można odbudować to, co kiedyś zostało zniszczone. To opowieść o samotności, przebaczeniu i poszukiwaniu własnego miejsca.
Mieszkając w maleńkim kawalerce, Kamil, Izabela i ich czteroletni syn, Mikołaj, zrobili co mogli, by najlepiej wykorzystać małą przestrzeń. Ale ich życie staje na głowie, gdy matka Izabeli, Ewa, ogłasza, że wprowadza się do nich. Mając tylko jeden pokój do podziału między cztery osoby, napięcia rosną, a rodzina musi stawić czoła wyzwaniom ich ciasnej sytuacji mieszkaniowej.
