Kiedy urodziło się moje pierwsze dziecko, chciałam zapewnić mu najszczęśliwsze dzieciństwo, zawsze starając się zaspokoić każdą potrzebę mojego syna. Zawsze byłam praktyczna i zaradna, ale czasami oczekiwania rodziny mogą być przytłaczające.
W naszej rodzinie kobiety zawsze były nieco cięższe. Mama zawsze mówiła, że to genetyka. Bułeczki, smażony kurczak i pączki – jedzenie było najważniejsze. Kiedy byłam mała, nie myślałam o tym zbyt wiele. Jako nastolatka zdałam sobie sprawę, że coś musi się zmienić. „Będziesz jeść to, co ugotuję. Nie dawaj złego przykładu młodszej siostrze. Przestań…”
W wieku 65 lat nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, mimo że przez ostatnie 20 lat żyłam sama. Na początku było ciężko i czułam się samotna. Moje dzieci były ogromnym wsparciem; często odwiedzały mnie ze swoimi rodzinami, dzieląc się ze mną swoim życiem. Podczas tych wizyt czas mijał błyskawicznie.
Nadal nie mogę się uspokoić. Tydzień temu musiałam wyrzucić moją córkę z mieszkania. Szczerze mówiąc, nie żałuję swoich działań. Sama sobie na to zasłużyła, razem ze swoim chłopakiem. Wróciłam z pracy i zastałam nieproszonych gości. Zawsze cieszyłam się z wizyt mojej córki, ale sześć miesięcy temu wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Pewnego dnia poprosiła swojego syna i jego rodzinę, aby się wyprowadzili, deklarując chęć życia w samotności. Biorąc pod uwagę egoistyczne skłonności mojego brata, nie jest zaskoczeniem, że do tego doszło.
Niedawno zmarł mój ojciec, a ja wyrzuciłem kobietę, z którą mieszkał przez ostatnie piętnaście lat, z jego domu. Moja rodzina uważa, że to, co zrobiłem, było bezduszne, ale ja widzę to inaczej. Gdyby to zależało ode mnie, już dawno byłaby na ulicy. Moja matka odeszła, gdy miałem dziesięć lat – miała raka. Mój ojciec okazał się być
Mój mąż i ja wiemy, że jego rodzice mają środki, aby nam pomóc. Są doskonale świadomi naszego marzenia o posiadaniu własnego domu, a mimo to odmawiają wsparcia. Nie mogę zrozumieć, jak mogą być tak samolubni. Wyszłam za syna bogatych rodziców, ale to nie było decydującym czynnikiem. Kochałam go i dlatego wybrałam życie z nim.
Myślałam, że to będzie wspaniała uroczystość dla całej rodziny. Jednak moja matka uznała, że urodziny mojej córki to idealna okazja, aby postawić szokujące żądanie.
Komisja rekrutacyjna w ogóle nie przejmowała się tym, że pochodzę z małego miasteczka daleko od miasta. Moja przyszła kariera miała być związana z bankowością i finansami. W ostatnim dniu rozmów kwalifikacyjnych pojawił się niespodziewany problem rodzinny, który zmienił wszystko.
Mamy syna i córkę. Nigdy nie rozumiałam tych, którzy nie cenią swoich dzieci. Dla nas nasze dzieci były najlepszą rzeczą, jaka nam się przytrafiła. Mój mąż kochał naszą córkę tak samo jak naszego syna. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło.
„Nie wiem, co robić!” wzdycha z smutkiem sześćdziesięcioletnia pani Kowalska. „Mój syn zawsze staje po stronie swojej żony! Zawsze jest po jej stronie, bez względu na to, co powiem. 'Mamo,’ mówi, 'nie martw się, Ania wie, co robi, nie jest głupia…’ On myśli, że Ania zawsze ma rację! Nawet gdy robi coś źle…”
Dekada mojego życia wydaje się zmarnowana. Okazuje się, że mój mąż traktuje moje dzieci z poprzedniego małżeństwa gorzej niż nasze wspólne dzieci. Nasze dzieci to Emma i Jacek, a moje to Łukasz i Eryk. Pomimo dziesięciu lat małżeństwa, nigdy wcześniej nie powiedział czegoś takiego. Mój mąż, Marek, jest moim drugim mężem.
