Opowiadam Wam o najgorszym dniu mojego życia, kiedy dowiedziałam się, że mój tata, Andrzej Nowak, nie wróci już do domu. Zginął podczas interwencji policyjnej, a ja musiałam zmierzyć się z bólem, poczuciem niesprawiedliwości i milczeniem tych, którzy powinni byli mówić prawdę. To opowieść o rodzinnych konfliktach, walce o pamięć i pytaniu: czy kiedykolwiek doczekam się sprawiedliwości?
Od miesięcy z Pawłem remontowaliśmy stary dom teściowej, wierząc, że będzie nasz. Kiedy dowiedziałam się, że teściowa chce oddać go drugiemu synowi, poczułam się zdradzona i upokorzona. Teraz cała rodzina jest skłócona, a ja nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę tę niesprawiedliwość.
Zosia została wyrzucona z balu maturalnego za swoją kwiecistą sukienkę. W szkolnym parkingu, zapłakana, zadzwoniła do swojej najlepszej przyjaciółki, szukając wsparcia. Ostatecznie odnalazła pocieszenie na balu u kuzynki, ale wydarzenia tej nocy na zawsze zmieniły jej spojrzenie na ludzi i własną wartość.
W czwartek usłyszałam od rodziców, że dom babci przypadnie tylko mojemu bratu. To był cios, którego się nie spodziewałam, zwłaszcza po latach wspólnej troski o babcię. Teraz stoję przed pytaniem, czy rodzina naprawdę jest ważniejsza niż sprawiedliwość.
Zawsze byłam oszczędna i niezależna, ale życie z rodziną męża wystawiło mnie na próbę. Kiedy teściowie postanowili przepisać dom na młodszą córkę, poczułam się zdradzona i upokorzona. Od tamtej pory zerwałam z nimi kontakt, nie mogąc pogodzić się z ich niesprawiedliwością wobec własnego syna.
Od zawsze czułam się niewidzialna dla mamy, ale kiedy oddała mieszkanie po babci swojej siostrze, poczułam się zdradzona. Mieszkam z teściami, oszczędzam na własny kąt i wspieram młodszego brata, a mimo to mama uważa, że to ciocia Wiktoria potrzebuje pomocy. Czy w rodzinie zawsze trzeba być tą, która ustępuje?
