To opowieść o tym, jak przez lata udawałam przed sobą, że mój mąż Krzysztof mnie kocha. Przez codzienne kłótnie, rodzinne intrygi i bolesne chwile nauczyłam się rozpoznawać oznaki obojętności i egoizmu. Dziś patrzę wstecz i zastanawiam się, ile z nas żyje w iluzji, czekając na miłość, która nigdy nie nadejdzie.
Od lat żyłam w przekonaniu, że miłość mojego męża jest czymś oczywistym. Dopiero gdy codzienność zamieniła się w zimną obojętność, zaczęłam dostrzegać, jak bardzo jestem samotna w naszym małżeństwie. Ta historia to moje wołanie o zrozumienie i pytanie: czy warto walczyć o kogoś, kto już dawno przestał walczyć o nas?
Tego dnia stałem na przystanku, czekając na autobus. Było zaskakująco mało ludzi wokół. Tylko ja i jakiś facet rozmawiający przez telefon. Nie mając nic innego do roboty, słuchałem, co mówił… „Tak, kochanie, kupię ci cukierki po drodze… Co? Chcesz pizzę? Ale to po drugiej stronie miasta… Dobrze, pójdę, cokolwiek dla ciebie,” młody mężczyzna mówił czułym tonem. Odwróciłem się
Wśród chaosu papierów rozwodowych, Eliza pozostała obojętna na desperackie próby pojednania ze strony Izaaka. Jego błagania o wybaczenie i przypomnienia o wspólnie spędzonym życiu nie trafiały do niej w cichym pokoju, zakłócanym jedynie przez szelest papierów. Gdy Izaak klękał, szukając przebaczenia, niezachwiana postawa Elizy i jej chłodna obojętność oznaczały koniec ich wspólnej drogi, nie pozostawiając miejsca na drugą szansę.
„Może powiem coś strasznego,” wyznaje 54-letnia babcia, „ale moi wnukowie są dla mnie obojętni. Mam ich dwóch: Michała, który ma dwa lata, i Jakuba, który ma cztery. Co czuję? Cóż, uprzejmą ciekawość, ale nic więcej… Może…”
