Po stracie żony, Jerzy mieszkał sam w ciasnej kawalerce w centrum miasta. Jego wnuk, Aleksander, wielokrotnie prosił rodziców, aby pomogli Jerzemu przeprowadzić się do bardziej komfortowego mieszkania z jedną sypialnią, ale jego prośby były konsekwentnie ignorowane.
Kiedy zdrowie dziadka zaczęło się pogarszać, stanąłem na rozdrożu. Słowa mojego ojca dźwięczały mi w głowie: „Dziadek przekazał ci swoje dziedzictwo, teraz twoim obowiązkiem jest się nim opiekować.” Nie wiedziałem wtedy, że ta odpowiedzialność wystawi na próbę więzi naszej rodziny.
Po stracie żony, Jerzy zamieszkał sam w ciasnej kawalerce w centrum miasta. Jego wnuk, Aleksander, wielokrotnie prosił rodziców, aby pomogli Jerzemu przeprowadzić się do bardziej komfortowego mieszkania z jedną sypialnią, ale jego prośby były konsekwentnie ignorowane.
Mój tata to dobry i łagodny człowiek, a ja zawsze uważałam się za osobę odporną i empatyczną. Jednak odpowiedzialność za opiekę nad nim stała się przytłaczająca. W wieku 88 lat mój tata doznał w zeszłym roku wyniszczającego udaru, który pozostawił go częściowo sparaliżowanym. Ta podróż była trudna, a ja zmagam się z emocjonalnym i fizycznym ciężarem bycia jego głównym opiekunem.
– Odpowiedziałam, że nikt nie myśli o mnie ani o moim dziecku. Na pewno nie ona. Po prostu obciąża swojego syna swoimi problemami.
Doszło do punktu, w którym nie mogła już dłużej mieszkać sama w swoim domu. Zadzwoniłam do mamy, pytając, co powinniśmy zrobić. Jej odpowiedź brzmiała: „Babcia zostawiła ci swój dom, teraz twoja kolej, by się nią zająć.”
Dziadek nie jest złośliwym staruszkiem. Ja uważam się za osobę życzliwą i wyrozumiałą… ale to jest niesamowicie trudne… Mój dziadek ma 94 lata, a dwa lata temu upadł i doznał złamania kompresyjnego kręgosłupa. Przez miesiące był przykuty do łóżka, a chociaż znów może chodzić, droga do tego była bardzo trudna. Nie jestem jeszcze gotowa, aby podzielić się pełnym doświadczeniem opieki nad nim.
