Moja opowieść to historia kobiety, która przez czterdzieści lat opiekowała się schorowanymi rodzicami, rezygnując z własnych marzeń i życia osobistego. Po ich śmierci muszę zmierzyć się z pustką, samotnością i pytaniem o własną tożsamość. To dramat codzienności, rodzinnych zobowiązań i niespełnionych pragnień.
Całe życie podporządkowałam rodzicom, rezygnując z własnych marzeń i planów. Teraz, gdy zostałam sama, czuję pustkę i zagubienie. Czy jeszcze mogę odnaleźć siebie i zbudować coś własnego?
Zaczęłam od groźby, bo nie widziałam już innego wyjścia. Moje dzieci były daleko, a ja czułam się coraz bardziej samotna i zmęczona. Ta historia to opowieść o bólu, rodzinnych konfliktach i drodze do pojednania, która nie była łatwa, ale dała nam wszystkim nową szansę.
Od zawsze byłam tą „odpowiedzialną córką”, która miała wszystko ogarniać. Gdy mama zachorowała, a tata stracił pracę, mój świat się zawalił – musiałam wybierać między własnym życiem a ich oczekiwaniami. Czy można kochać rodziców i jednocześnie nie dać się przez nich zniszczyć?
Mam pięcioro dzieci—dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy były małe. Teraz wszystkie moje dzieci są dorosłe i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
