opowieści życiowe
„Czy ktoś mnie jeszcze widzi?” – Historia babci Zofii z Warszawy, która po przejściu na emeryturę poczuła się niewidzialna dla własnej rodziny

„Czy ktoś mnie jeszcze widzi?” – Historia babci Zofii z Warszawy, która po przejściu na emeryturę poczuła się niewidzialna dla własnej rodziny

Mam na imię Zofia i przez czterdzieści lat byłam pielęgniarką w warszawskim szpitalu. Po przejściu na emeryturę wyobrażałam sobie spokojne dni wśród wnuków, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna – samotność, finansowe lęki i poczucie bycia zbędną stały się moją codziennością. Ta opowieść to szczere wyznanie o tym, jak trudno być babcią w Polsce, gdy własna rodzina przestaje cię dostrzegać.

Historie Osobiste
"Moja Córka Poprosiła Mnie, Żebym Zamieszkała na Tydzień, aby Pomóc z Wnukiem: Okazało Się, że Potrzebna Byłam do Znacznie Większej Pomocy"

„Moja Córka Poprosiła Mnie, Żebym Zamieszkała na Tydzień, aby Pomóc z Wnukiem: Okazało Się, że Potrzebna Byłam do Znacznie Większej Pomocy”

Wszyscy moi znajomi mówili, że to zły pomysł i że nie powinnam tak często pomagać dorosłym dzieciom. Jednak czułam, że to konieczne. Kiedy moja córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała na tydzień, aby zająć się wnukiem, podczas gdy ona przygotowuje się do egzaminów, zgodziłam się bez wahania. Okazało się, że pomoc była potrzebna nie tylko przy wnuku, ale także w zarządzaniu całym domem.