Jestem babcią, która kocha swoje wnuki ponad życie, ale czuje się wykorzystywana i niewidzialna. Moja synowa traktuje mnie jak darmową opiekunkę, a ja coraz częściej pytam siebie, gdzie w tym wszystkim jestem ja. To opowieść o miłości, zmęczeniu i pragnieniu szacunku.
Jestem Jadwiga, kobieta, która całe życie poświęciła rodzinie. Po latach opieki nad wnukami i ciągłego pomagania synowi oraz synowej, poczułam się niewidzialna i wykorzystywana. Moja decyzja, by powiedzieć „dość”, zmieniła wszystko – i mnie samą.
Mam na imię Zofia i przez czterdzieści lat byłam pielęgniarką w warszawskim szpitalu. Po przejściu na emeryturę wyobrażałam sobie spokojne dni wśród wnuków, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna – samotność, finansowe lęki i poczucie bycia zbędną stały się moją codziennością. Ta opowieść to szczere wyznanie o tym, jak trudno być babcią w Polsce, gdy własna rodzina przestaje cię dostrzegać.
Wszyscy moi znajomi mówili, że to zły pomysł i że nie powinnam tak często pomagać dorosłym dzieciom. Jednak czułam, że to konieczne. Kiedy moja córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała na tydzień, aby zająć się wnukiem, podczas gdy ona przygotowuje się do egzaminów, zgodziłam się bez wahania. Okazało się, że pomoc była potrzebna nie tylko przy wnuku, ale także w zarządzaniu całym domem.
