Zwykły telefon od córki wywrócił mój świat do góry nogami. Opiekując się wnukiem, odkryłam prawdy, które rozdarły naszą rodzinę i zmusiły mnie do zadania sobie najtrudniejszych pytań. Czy naprawdę znamy tych, których kochamy najbardziej?
Gdy moja córka Agnieszka trafiła nagle do szpitala, poprosiła mnie, żebym zaopiekowała się jej synkiem, Kubą. Myślałam, że to będzie tylko kilka dni codziennej rutyny, ale szybko odkryłam, że nasza rodzina skrywa tajemnice, które zmieniły wszystko. Musiałam zmierzyć się z własnymi błędami jako matka i zrozumieć, jak bardzo oddaliliśmy się od siebie.
Myślałam, że znam moją córkę na wylot, ale kiedy poprosiła mnie o opiekę nad wnukiem podczas pobytu w szpitalu, odkryłam prawdę, która mną wstrząsnęła. Przez lata z mężem ciężko pracowaliśmy, by zapewnić rodzinie bezpieczeństwo i własne mieszkanie. Teraz muszę zmierzyć się z pytaniami, na które nie wiem, czy chcę znać odpowiedź.
W poruszającym liście, Zofia, oddana babcia, zwraca się do naszej społeczności o wsparcie po tym, jak jej synowa, Anna, nagle zabrała jej ukochanego wnuka, Kacpra. Anna twierdzi, że opieka Zofii była niewystarczająca, ale Zofia podejrzewa, że w grę mogą wchodzić głębsze problemy, być może finansowe.
Nie mogli go zabrać do przedszkola, bo był chory. Moja najstarsza wnuczka, która ma 18 lat, miała zajęcia na uczelni, a potem wizyty w salonie, więc nigdy nie była dostępna.
