Czterdzieści lat temu, podczas burzy, znalazłam na progu swojego domu niemowlę. Wychowałam je jak własne, zmagając się z nieufnością rodziny i plotkami sąsiadów. Dziś, gdy mój syn jest dorosły i odniósł sukces, wciąż dręczy mnie tajemnica jego pochodzenia i pytanie, czy zrobiłam wszystko, co powinnam.
Jestem Zofia, matka dwóch dorosłych synów. Od lat nasze rodzinne obiady były świętością, aż do dnia, gdy synowa postanowiła wszystko zmienić. Czy można pogodzić tradycję z nowoczesnością, nie tracąc siebie nawzajem?
Moje życie to nie tylko historia o rodzinie, ale też o bólu, który przez lata dzielił nas na dwa obozy. Wszystko zmieniło się w dniu mojego ślubu, kiedy moja prababcia Zofia, mając 102 lata, poprosiła mnie o coś, czego nikt się nie spodziewał. To był dzień, który na zawsze odmienił nasze relacje i pozwolił mi zrozumieć, czym naprawdę jest rodzina.
Zawsze wierzyłam, że rodzinne obiady cementują więzi. Jednak odkąd mój syn ożenił się z Anią, dietetyczką z misją, nasze spotkania przy stole zamieniły się w pole bitwy. Czy da się pogodzić miłość do schabowego z nowoczesnym podejściem do zdrowia?
Tak oto moje życie zmieniło się diametralnie. Dorastałam w dużej rodzinie na polskiej wsi, gdzie ludzie często nazywali nas dysfunkcyjnymi. Było nas wiele rodzeństwa, każde z własnymi problemami.
Pewnego słonecznego lata pod koniec lat 90. moja matka i ja postanowiliśmy odwiedzić naszych krewnych na polskiej wsi. Po długiej podróży znaleźliśmy się na progu różnych rodzinnych domów. Oto historia, dlaczego od tamtej pory zrezygnowałem z jedzenia w domach innych osób.
