Pewnego dnia mój syn zadzwonił z prośbą o pomoc – nie spodziewałam się, że ta decyzja przewróci moje życie do góry nogami. W dwupokojowym mieszkaniu nagle zrobiło się ciasno, a rodzinne konflikty wybuchły z całą mocą. Czy można pomóc bliskim, nie tracąc przy tym siebie?
Mam na imię Wera, mam 63 lata i mieszkam w Krakowie. Pozwoliłam synowi i synowej zamieszkać w moim dwupokojowym mieszkaniu, wierząc, że rodzina powinna się wspierać. Nie przewidziałam jednak, jak bardzo ta decyzja zmieni moje życie i wystawi na próbę nasze relacje.
Od pierwszego dnia, gdy Marek rzucił kluczami na stół, wiedziałam, że wszystko się zmieniło. Musiałam wybierać między ratowaniem mamy a własnym małżeństwem, a każda decyzja bolała bardziej niż poprzednia. Dziś, spłacając długi i patrząc na powoli zdrowiejącą mamę, wciąż pytam siebie: czy naprawdę musiałam wybierać?
Pewnej nocy moja siostra Sára uciekła z dziećmi i zapukała do moich drzwi. Chciałam jej pomóc, ale mój mąż, Marek, stanowczo się sprzeciwił. Do dziś nie wiem, czy powinnam była go posłuchać, czy jednak postawić na pierwszym miejscu więzy krwi.
