W tej historii opowiadam o moim powrocie do świata po dwóch i pół roku spędzonych w więzieniu. Zmagam się z odrzuceniem przez rodzinę, brakiem zaufania i próbą odnalezienia siebie w rzeczywistości, która już mnie nie pamięta. To opowieść o walce z przeszłością, nadziei i pytaniu, czy można naprawdę zacząć od nowa.
Wróciłam do mieszkania mojej siostry, bo życie w Warszawie mnie przerosło. Miało być wsparcie, a wyszła katastrofa – szwagier chce rozwodu i obwinia mnie o wszystko. Czy naprawdę jestem winna rozpadu ich małżeństwa?
To opowieść o moim powrocie do rodzinnego domu po latach nieobecności, o trudnych relacjach z matką i o poczuciu winy, które nie pozwalało mi ruszyć naprzód. Wspominam dzieciństwo, studia w innym mieście i próbę odbudowania więzi z rodziną, która przez lata się rozluźniła. To historia o tym, jak trudno jest przeprosić – i siebie, i innych.
Przez trzynaście lat pracowałem w Niemczech, by zapewnić rodzinie lepsze życie. Po powrocie do Polski zastałem dom pełen konfliktów i żalu, których się nie spodziewałem. To opowieść o bólu rozłąki, walce o bliskość i o tym, jak trudno odbudować rodzinę, gdy wszystko wydaje się stracone.
Po czternastu latach wracam do rodzinnego miasteczka, by zmierzyć się z przeszłością i dawną miłością. Wspomnienia, rodzinne konflikty i niespodziewane spotkanie z Magdą sprawiają, że muszę na nowo zdefiniować siebie i swoje życie. Czy można naprawdę wrócić do tego, co się zostawiło?
Spędziłem większość życia pracując za granicą, dobrze zarabiając, ale zawsze tęskniąc za dziećmi i rodziną w Polsce. Ciągle przypominałem sobie, że robię to tylko dla nich – aby zapewnić im godne życie, które tylko ja mogłem im dać. Z biegiem lat ciężar pracy stawał się coraz większy, a moja tęsknota za powrotem do domu rosła. Kiedy w końcu wróciłem, oczekiwane powitanie nigdzie nie było znaleźć.
