Moja córka Zosia zachorowała, a w szpitalu dowiedziałem się, że nie jestem jej biologicznym ojcem. Musiałem zmierzyć się z niewyobrażalną zdradą, rozpadem małżeństwa i pytaniem, czy potrafię kochać dziecko, które nie jest moją krwią. Wciąż szukam odpowiedzi, czy prawda zawsze jest lepsza od kłamstwa.
To opowieść o tym, jak rozpad mojego małżeństwa i niesprawiedliwe oskarżenia ze strony rodziny doprowadziły mnie na skraj rozpaczy. W tej ciemności odnalazłam jednak siłę w modlitwie i wierze, które pozwoliły mi przetrwać najtrudniejsze chwile. Dziś pytam siebie i innych: czy można wybaczyć, nie zapominając?
W wieku 49 lat mój mąż, z którym przeżyłam pół życia, zostawił mnie dla młodszej kobiety. Z dnia na dzień straciłam poczucie bezpieczeństwa, rodzinę i wiarę w siebie. Opowiadam o rozpadzie małżeństwa, walce o godność i o tym, jak na nowo nauczyłam się żyć – choć blizny zostały na zawsze.
Mój telefon zaraz wybuchnie od ciągłych telefonów od mojej mamy i teściowej. Każda rozmowa kręci się wokół tego samego tematu: „Wybacz mu, głupia, kobieta powinna być mądrzejsza, nie rozbijaj rodziny.” Patrząc wstecz, zdaję sobie sprawę, że nie było czego rozbijać, bo nigdy nie było prawdziwej rodziny. Wyszłam za mąż nieco ponad rok temu. Miłość mnie zaślepiła.
