Pewnego jesiennego poranka zobaczyłam chłopca samotnie bawiącego się na huśtawce. Jego smutek nie dawał mi spokoju, więc razem z mężem postanowiliśmy działać. Ta decyzja wywróciła nasze życie do góry nogami i zmusiła mnie do zadania sobie pytań, na które wciąż nie znam odpowiedzi.
Mam na imię Lena. Zawsze będę pamiętać tamtą noc, kiedy zabrano mnie z domu i zostawiłam za sobą wszystko, co znałam. Ta historia to opowieść o czekaniu, rozczarowaniu, ale też o tym, jak wbrew wszystkiemu znalazłam miłość i rodzinę tam, gdzie się jej nie spodziewałam.
Miałam 59 lat, a moja córka Marta – 32. Rozwiodłam się z jej ojcem, gdy była mała, i sama walczyłam o przetrwanie. Gdy Marta miała 12 lat, musiałam wyjechać do pracy za granicę – dziś ona nie potrafi mi tego wybaczyć.
