Małgorzata i jej mąż, Dawid, spędzili młode lata, eksplorując rozległe krajobrazy Ameryki, napędzani pasją Dawida do fotografii. Zdecydowali się odłożyć na później posiadanie dzieci, ciesząc się niezależnością i pięknem świata. Gdy czas mijał, Małgorzata znalazła się sama w późniejszych latach życia, z życiem przypominającym o dokonanych wyborach.
W wieku 62 lat moja żona Anna i ja stanęliśmy przed brutalną rzeczywistością, że nasze dzieci już nas nie potrzebują. Nasze dwie córki i syn, żyjący teraz własnym życiem, pozostawili nas z pytaniami o nasz cel. Nasza córka Ewa rzadko nas odwiedza, a syn Michał zdaje się całkowicie o nas zapomniał. Stojąc u schyłku naszego życia, zastanawiamy się, czy będziemy musieli przejść tę drogę sami.
W wieku 64 lat przyzwyczaiłam się do mojego samotnego życia. Lata nauczyły mnie odporności, a częste wizyty moich córek były źródłem radości. Jednak gdy mój były mąż, Robert, niespodziewanie pojawia się, szukając schronienia z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, moje córki, Emilia i Sara, są rozdarte. Ich dezaprobata jest wyczuwalna, a decyzja, którą muszę podjąć, grozi zniszczeniem kruchego spokoju, który zbudowałam.
Czuję się zraniona i niedoceniana. Kiedy moja synowa mnie potrzebowała, była zawsze miła i serdeczna. Często dzwoniła, pytając: „Mamo, możesz nam pomóc?” Ale teraz, gdy nie potrzebują mnie tak bardzo, słyszę tylko: „Dlaczego zawsze się wtrącasz w nasze życie?” Mój syn ożenił się dziesięć lat temu i przeprowadzili się do domu, który podarowaliśmy im z mężem.
Mam pięcioro dzieci—dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy były małe. Teraz wszystkie moje dzieci są dorosłe i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
W wieku 65 lat nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, mimo że przez ostatnie 20 lat żyłam sama. Na początku było ciężko i czułam się samotna. Moje dzieci były ogromnym wsparciem; często odwiedzały mnie ze swoimi rodzinami, dzieląc się ze mną swoim życiem. Podczas tych wizyt czas mijał błyskawicznie.
„Nie wiem, co robić!” wzdycha z smutkiem sześćdziesięcioletnia pani Kowalska. „Mój syn zawsze staje po stronie swojej żony! Zawsze jest po jej stronie, bez względu na to, co powiem. 'Mamo,’ mówi, 'nie martw się, Ania wie, co robi, nie jest głupia…’ On myśli, że Ania zawsze ma rację! Nawet gdy robi coś źle…”
Czekała mnie surowa lekcja… Gdy zastanawiam się nad swoją przeszłością, zastanawiam się, czy byłam dobrą matką, czy popełniłam błędy, za które teraz drogo płacę. Poświęciłam całe swoje życie dzieciom. Wychowywałam je sama po śmierci męża, gdy nasz syn miał zaledwie dwa miesiące, a my już wychowywaliśmy naszą najstarszą córkę. Pracowałam niestrudzenie. Ale nigdy
Jan jechał wiejską drogą, którą nie podróżował od lat, wracając do domu swojego dzieciństwa. Nie odwiedzał domu ojca od dłuższego czasu. Po śmierci rodziców Jan był zbyt zajęty pracą i sprawami rodzinnymi, aby odbyć tę podróż. Ale teraz wreszcie był wolny, choć nie w sposób, na jaki liczył. Zdrada żony pozostawiła go zdruzgotanego, a on szukał ukojenia w znajomych miejscach z przeszłości.
Pani Małgorzata jest na emeryturze od lat. Patrzy przez okno, zastanawiając się, co teraz robią jej dorosłe córki i syn. Czy przyjdą złożyć jej życzenia urodzinowe? Może chociaż zadzwonią? Nie wydaje się, żeby chcieli spędzać wolny czas ze swoją starszą matką. „Pamiętam, kiedy mój mąż zostawił mnie z trójką dzieci. Nie chciał…”
Wieczorami wspominali swoje szczęśliwe i beztroskie życie, zanim ich dzieci opuściły rodzinne gniazdo. Każdy ma swoje troski i zmartwienia. Podczas gdy ich córka przynajmniej
Tomek pracuje bez wytchnienia, podczas gdy jego żona zostaje w domu. Nie obwiniam jej, ale wydaje się, że moja synowa wykorzystuje go. Ten prezent pokazał prawdziwą naturę wszystkich.
