Moja żona odeszła, zostawiając mnie samego z naszym kilkumiesięcznym synkiem. Musiałem zmierzyć się nie tylko z własnym bólem, ale i z osądem rodziny, sąsiadów i codziennymi trudnościami. Ta historia to opowieść o walce, miłości i pytaniu, czy można być wystarczająco dobrym ojcem, gdy wszystko wokół się wali.
Jestem Piotr, czterdziestoletni wdowiec i ojciec czwórki dzieci. Pewnego wieczoru musiałem podjąć decyzję, która wywróciła nasze życie do góry nogami i postawiła mnie przed sądem. Teraz pytam sam siebie, gdzie kończy się zwykły błąd, a zaczyna prawdziwe życiowe fiasko.
Już w pierwszych minutach przyjęcia urodzinowego mojej córki wszystko zaczęło się walić. Zostałem postawiony pod ścianą, upokorzony przy rodzinie i obcych, a los wystawił mnie na próbę, której nie zapomnę do końca życia. To historia o wstydzie, bezsilności i niespodziewanej dobroci, która potrafi odmienić człowieka.
Jako samotny ojciec staram się zapewnić mojemu nastoletniemu synowi możliwości, na które zasługuje. Tymczasem moja 79-letnia matka upiera się, by mieszkać sama w swoim starzejącym się domu w odosobnionej części Polski. Miasteczko jest tak małe, że wydaje się, jakby czas stanął w miejscu.
Moja córka i ja oddaliliśmy się od siebie, i nie mamy już ze sobą kontaktu. To nie jest tragedia, tylko konsekwencja naszych działań. Dorośli muszą stawić czoła skutkom swoich wyborów.
Łukasz pocałował swoją żonę, Natalię, i szepnął słowa miłości, gdy była wwożona do sali porodowej. Nie wiedział jeszcze, że radość z powitania ich nowych dzieci wkrótce zostanie przyćmiona przez niewyobrażalną stratę, pozostawiając go samego w roli ojca.
