W tej historii opowiadam o tym, jak jako pielęgniarka z wieloletnim stażem musiałam zmierzyć się z bezradnością lekarzy i własnym bólem, patrząc na cierpienie młodej dziewczyny. To opowieść o stracie, samotności i nadziei, która rodzi się tam, gdzie wydaje się, że już jej nie ma. Zadaję sobie pytanie, czy miłość i troska mogą naprawdę zmienić los człowieka, nawet gdy medycyna zawodzi.
Jestem Zofia, córka, która musiała zmierzyć się z pogrzebem własnej matki i obojętnością rodzeństwa. Opowiadam o rodzinnych konfliktach, żalach i tajemnicach, które wyszły na jaw w najtrudniejszym momencie. To historia o winie, przebaczeniu i o tym, jak śmierć potrafi obnażyć prawdziwe relacje.
Po śmierci mojej żony musiałem podjąć najtrudniejszą decyzję w życiu: czy pozwolić jej ojcu, człowiekowi z trudną przeszłością, widywać naszych synów? Rodzina podzieliła się, a ja zostałem sam z poczuciem winy i strachu. Czy chroniąc dzieci, nie odebrałem im czegoś ważnego?
Mam na imię Kacper i mam dziewięć lat. Choruję na rzadką chorobę serca, która zabiera mi dzieciństwo kawałek po kawałku, ale pewnego dnia moja koleżanka Zosia postanowiła pokazać mi, że życie może być piękne nawet wtedy, gdy jest krótkie. To był dzień, który zmienił wszystko – dla mnie, dla mojej rodziny i dla niej.
