Mam na imię Ewa. W ciągu jednego roku straciłam obu synów, gdy byli pod opieką mojej mamy. Teraz stoję przed sądem, gdzie moja własna matka jest oskarżona o zaniedbanie, a ja nie wiem, czy powinnam czuć winę, gniew czy tylko pustkę.
Nigdy nie sądziłam, że będę musiała wybierać między lojalnością wobec matki a sprawiedliwością dla moich dzieci. Dwa razy straciłam to, co najcenniejsze, a winą obarczono osobę, która mnie wychowała. Czy można wybaczyć, gdy tragedia rozdziera rodzinę na strzępy?
Jeszcze rano śmialiśmy się razem przy śniadaniu, a wieczorem mój świat runął w jednej chwili. Opowiadam Wam o dniu, który na zawsze podzielił moje życie na „przed” i „po”. Czy można wybaczyć losowi, gdy zabiera to, co najcenniejsze?
W jednej chwili moje życie rozpadło się na kawałki – straciłem córkę w wypadku samochodowym. Musiałem zmierzyć się nie tylko z bólem, ale i z gniewem wobec sprawcy. Dziś opowiadam o tym, jak próbowałem odnaleźć sens i wybaczyć, choć wydawało się to niemożliwe.
