Jeszcze kilka miesięcy temu Jan nie mógł nawet myśleć o spokoju ducha. Jego bliscy dzwonili do niego co 10-12 godzin. Jego własna córka, jej mąż i ich dzieci borykali się z problemami, a Jan czuł ciężar ich kłopotów na swoich barkach.
Mój własny syn naciska na mnie, żebym sprzedała dom i podzieliła się zyskami. Dla mnie to kwestia zasad. Żyliśmy spokojnie, dopóki to wszystko się nie zaczęło.
Nie rozumiem, co się dzieje z moją mamą. Prosi mnie, bym pozwoliła synowi zostać u niej na noc – nie ma problemu. Ale kiedy mój syn jest u niej, zaczyna narzekać i złościć się, że nie słucha jej. Jeśli nie pozwalam mu odwiedzać, płacze i mówi, że czuje się samotna.
To dotyczy tylko jego; z pozostałymi krewnymi mojego męża dogaduję się całkiem dobrze. Ten trwający problem powoduje ciągłe napięcia w naszym małżeństwie.
Jan jest w pracy, nie ma więc nikogo, kto mógłby bronić jego matki. To prawda, że Linda nie potrzebowała ochrony, ale napięcie w domu było wyczuwalne. Ostatnio sytuacja się pogorszyła.
Hania, obecnie trzynastoletnia, spędziła lato u babci na wsi. Pomimo rozwodu z jej ojcem, Adamem, wiele lat temu, nigdy nie zabraniałam jej odwiedzać jego rodziny. Matka Adama była wspaniałą kobietą i byłam pewna, że dobrze zaopiekuje się Hanią. Jednak po jej powrocie, niespodziewane oskarżenia Hani wstrząsnęły mną do głębi.
W małym miasteczku w Polsce, wdowa Ewa zmaga się z bólem, obserwując, jak jej synowie, Stefan i Michał, nie potrafią się pogodzić i podzielić odziedziczonej rodzinnej posiadłości. W miarę jak napięcia rosną, więzi rodzinne zaczynają się rozpadać, prowadząc do niespodziewanego i smutnego zakończenia.
Elżbieta starała się zachować spokój i przedstawiać wszystko w pozytywnym świetle, ale jej wysiłki były wyraźnie napięte. Sposób, w jaki próbowała „zachować twarz”, jasno pokazywał, że sytuacja była daleka od idealnej.
