Stoję przed zniszczoną klatką schodową w Świdwinie, ściskając w dłoniach kopertę, która może zmienić wszystko. Trzydzieści lat temu zostawiłam tu swojego syna, a dziś wracam, by zmierzyć się z przeszłością i własnym sumieniem. Ta historia to opowieść o winie, nadziei i trudnych wyborach, które na zawsze odciskają piętno na naszym życiu.
To był zwyczajny dzień, który zamienił się w koszmar. Straciłam mojego trzyletniego synka, Eryka, w ciągu kilku minut nieuwagi. Dziś opowiadam swoją historię, bo może komuś pomoże zrozumieć, jak kruche jest życie.
Nigdy nie sądziłam, że będę musiała wybierać między lojalnością wobec matki a sprawiedliwością dla moich dzieci. Dwa razy straciłam to, co najcenniejsze, a winą obarczono osobę, która mnie wychowała. Czy można wybaczyć, gdy tragedia rozdziera rodzinę na strzępy?
Po tragicznej śmierci brata mojego męża, Grzegorza, mój mąż, Jakub, poświęcił się wspieraniu jego żony i dzieci, zaniedbując naszą rodzinę. Czuję się opuszczona i zmagam się z emocjami, próbując zrozumieć, jak odzyskać uwagę mojego męża. Czy nasze małżeństwo przetrwa tę próbę?
Moja siostra Wiktoria powiedziała nam, żebyśmy dali jej spokój i że będzie mieć tyle dzieci, ile zechce. Zażądała, abyśmy trzymali się z dala od jej życia. To jest nasza historia.
