Wszystko zaczęło się od napiętej kolacji u rodziców mojej żony, gdzie moje marzenie o szczęśliwej rodzinie zderzyło się z murem uprzedzeń i dumy. Przez kłótnie, łzy i bolesne odkrycia nauczyłem się walczyć o naszą miłość i odnaleźć własny głos w rodzinie, która mnie nie akceptowała. Na końcu zrozumiałem, że prawdziwa miłość to nie tylko dwoje ludzi, ale też odwaga, by pozostać sobą.
Kiedy moja teściowa znalazła nową pracę, przez jakiś czas się nie widywałyśmy. To mnie bardzo cieszyło, ale mimo to zawsze znalazła czas, żeby zadzwonić. Moja teściowa nigdy nie była ze mnie zadowolona i zawsze znajdowała powód do narzekań. Ignorowałam jej uwagi, więc nigdy nie wdawałam się z nią w kłótnie. Wiedziałam, że to by się źle skończyło.
Bez względu na to, jak bardzo się staram, nigdy nie mogę jej zadowolić. Zawsze znajduje coś, co jest nie tak w tym, co robię, i mówi wszystkim, że jestem najgorsza.
Miałam zaledwie 23 lata, kiedy mój mąż mnie opuścił, zostawiając mnie samą z naszym małym synem, Dawidem. Dawid miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo miał dość ciągłych obowiązków – w końcu musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. Wcale mu się to nie podobało. Po co wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją kochankę?
